Maand: september 2022

door

Waarnamelijk

Overal op aarde liggen voetstappen van jou.

Als blijvend afwezig bewijs dat je er bent geweest.

Het afwezige is onuitwisbaar, al raap je elke voetafdruk op.

Niets kan ongedaan gemaakt, maar uitwissen laat ‘n spoor na.

En waarom zou iemand afwezig bewijs willen wissen?

Omdat niets onopgemerkt wil blijven, gehoord, gezien?

Omdat iets pas echt bestaat in waar genomen zijn?

door

Buitengaats

‘Een woestijn…maar dan één zonder zand en zonder bodem’, F Wildesheim.

Zo bezien lijkt het heelal slechts een achtergebleven gebied in vergelijking met de overrompelende soortenrijkdom die er op onze overbevolkte aardbol heerst.
‘Onze’ blauwe planeet lijkt een oase in een woestijn van ruimte waar niets wil groeien, behalve menselijke verbazing over het feit dat er ‘buitengaats’ niets groeit.
Het klimaat is daar buiten gewoon dodelijk.
Er woont ‘Melkwegtechnisch’ buiten de dampkring geen ene hond of enig ander wezen met of zonder ziel onder de arm, zelfs geen plant is er te vinden op de ontbrekende vensterbank van het heelal.
Wel is er overweldigend veel speelruimte tussen de hier en daar onbewoonbaar verklaarde planeten. Helaas zijn er alleen geen spelers te vinden die er naar hartelust kunnen spelen in die tuin van ruimte. Of je moet het heelal opvatten als een spel zonder spelers…als megalomane biljartzaal waar de ‘ballen’ elkaar nooit mogen raken.
Dan is het een ondoorgrondelijk spel waarin de planeten elkaar in balans moeten houden. Balans lijkt de enige prijs die er te winnen valt. Voor wie?
Voor iedereen die belang heeft bij deze uiterst verfijnde balans.
Leven is echt een buitenkansje, een winnend lot voor iedereen.
Pas dan kun je er over meepraten en het navertellen.

door

Geestelijk sporen

De onbereikbare bestemming stond op het perron van het Mentaal Spoorwegstation te wachten. Een gevoel van vergeefsheid maakte zich meester van hem…zijn gezicht leek al te zijn vertrokken…
De trein van gedachten kwam maar niet opdagen op dagen als deze.
Met enige regelmaat galmde er een koude elektronische stem door de stationshal:
“Het Openbaar Denkspoorstelsel vraagt alle aanwezige reisgenoten om enig geduld…er is met enige regelmaat al enige tijd vertraging op het spoor wegens werkzaam heden…” De stationsspeaker knetterde akelig na de mededeling alsof er kortsluiting in het systeem was.
De bestemming vroeg zich af wat werkzaam heden was…was het heden niet permanent werkzaam?
De bestemming verlangde zo naar een arriveren…daar had hij zulke mooie verhalen over gehoord: Het feestelijke gewoel en rumoer van lichamen op het perron, het feest der herkenning, de omhelzingen, het warme welkom op het eenzame perron dat daarna altijd weer zo gedenkwaardig verlaten werd. Zo mijmerde de onbereikbare bestemming dromerig voor zich uit over dat legendarische arriveren. Een soort weemoed naar een toekomst.
Maar de verwachte aankomst bleef uit.
Toen hij zich ten einde raad bij de stationschef van het Mentaal Station ging beklagen over die gedachtentrein die maar nooit kwam begon de denkspoorbeambte hartelijk lachend op hem in te praten:
“Maar beste man, vraagt u zich dan nooit af of u als bestemming überhaupt wel op reis moet? Kent u uw ware aard dan niet? Hebben die reisburo’s u wijsgemaakt dat u geestelijk moet sporen?…u zou toch moeten weten dat bestemmingen in wezen altijd op hun plaats blijven… onbereikbaar of niet…blijven is blijven, waar u zich ook bevindt!”

De bestemming wist niet meer waar hij het zoeken moest…viel stil in het onbereikbare en bleef waar hij steeds was geweest, het perron.
Spoorloos.

door

Uitgevist

Ze hebben nu alles tot op de bodem uitgevist.
Niemand maakt er een geheim van
dat er geen geheimen meer zijn.
Alles is onthuld en theoretisch verklaard.
Schuilkelders, onderduikadressen zijn etalages geworden.
De kluis van privacy is openbaar als een vuilnisbelt.
Het ondoorgrondelijke is nu transparant, doorzien en begrepen.
De mensheid heeft het allemaal wel gezien, gewogen en gemeten tot ze ver achter de komma zeker wist dat alles meetbaar was.
Wat ooit anoniem was wordt met naam en toenaam terechtgesteld.
Intimiteiten zijn kijkcijferkanonnen.

Alleen de vis van water weet wel beter…ziet alles…laat zich nimmer zien.
Ze zwemt vrij en is nergens niet.
Afmetingen kent ze niet, niet te schatten of ze weegt.
Vang haar zonder hengel,
door aas voor haar te zijn…
als je geluk hebt
lust ze jou rauw.

door

SanGimignano

Horst Haarman maakte de indruk een uiterst ordelijk man te zijn. Van alles wat hem in de weg lag maakte hij stapeltjes…post, rekeningen, aanmaningen, kranten, losse artikelen, aantekeningen, tekeningetjes van ingevallen ideeën, brandhout, tijdschriften, boeken, wasgoed…
Zijn woonruimte had iets van San Gimignano. Icoon van de stapelgekte, het torenstadje in Toscane, waar de bewoners elkaar probeerden te overtroeven door een nog hogere toren op hun huis te bouwen. Het was een wonder dat de ‘huizenhoge’ stapels bleven staan op zijn buro, vensterbanken, kasten, tafels, stoelen. Hij had dan ook een uiterst behoedzame motoriek ontwikkeld om zonder het gestapelde evenwicht te verstoren zich door huis te begeven.
Hoe hoger de stapels werden hoe meer het stapelen een ritueel karakter kreeg, een bij heilige roeping
die totale toewijding vereiste.
Zijn psychiater duidde zijn obsessieve stapelgekte aan de gewoonte van zijn ouders om al hun problemen steevast op elkaar te stapelen zonder er ook maar één op te lossen.
Horst kon op zekere dag geen mensen meer bij hem thuis ontvangen uit angst dat zij het wankele evenwicht zouden verstoren.
De reden dat hij toen een psychiater had geraadpleegd waren de nachtmerries…dat er een wild paard zijn woning betrad en alle keurige stapels briesend omver zou steigeren. Het paard was zo zwart als de nacht zelf.
Het kostte heel wat sessies om Horst ervan te overtuigingen dat hijzelf dat zwarte paard was…en dat het wellicht uiterst wenselijk was om zelf als een briesend steigerend paard door zijn huis te gaan galopperen. Zelfs toen
Haarman er van overtuigd was duurde het nog ruim een jaar voor hij
zover was om het zadel en de teugels af te werpen en het bit uit te spugen.
Het huis was na afloop een ravage.
Horst Haarman voelde zich als herboren. Hij ontruimde zijn huis tot alleen het hoogst noodzakelijke overbleef. Ruimte om mensen te kunnen ontvangen.
door

Voorwerk

Wortels gaan op reis,
ze kunnen kiezen
uit alle windrichtingen.
Elke horizon lonkt met
vergezichten
vol beloofde gouden bergen.

Niets kan wortels ver lokken.
Ze willen niets liever dan hier
linea recta de grond in.
Alleen het diepste duister
kan hen boeien teneinde…
hun fleurige achterwerk
op te doen bloeien
boven het maaiveld

Besef dus goed bloemplukker:
dat u geniet van het achterwerk
van de plant,
want wie zou een bosje haarwortels in zijn vaas zetten?
Eerbetoon aan al dat voorwerk…

Lees verder →

door

Randstad revisited

nu huist men hier in
luchtkamers van beton

forensend in rijdend blik
naar het gehaaide & glasharde
bedrijfsleefterrein
strak in het pak genaaid

terwijl men hier ooit zo
poedelnaakt begon

tussen ‘t ruisend riet
wat nooit gemaaid

*******************

zal ooit de robot
folklore zijn
bron van nostalgie

de houten klomp

in de museumshop
van deze Utopie?

door

Waternat

Dat ze bestaat is evident

onaantoonbaar

want ze zwemt als nat

in het nat.

Niemand ziet haar

zwemmend dwars door

het Oceanische zijn…

de legendarische vis van water

ze is onzichtbaar

vandaar denkt men

haar te missen

als een fantoompijn…

die gemispijn van….

wat weg is

vis van water is echter

niet weg,

ze is nooit

weggeweest…

vis van water is alleen

maar nergens afwezig

in en als vocht

blijft ze

ongezocht

door

Luieren

Septober is naast andere tijdperkjes
best een fijne maand in het seizoen,
al is oktember ook nog goed te doen.
De mooiste tijd van het jaar is meestal
erg horlogeloos. Nu, om in te verpozen,
duurt immers al een hele poos.
Wat dagen betreft gaat mijn voorkeur vooral
uit naar vandaag de dag,
ik weet niet of dat van het officiëel gezag
wel het best mag bevallen…
Van de jaartallen vind ik alles met een nul
erin wel een mooi rond getal,
dat is namelijk niet met alle cijfers ‘t geval.
Wat eeuwen betreft reken ik deze huidige ook goed,
want eeuwig is het ene wat er echt toe doet.
Zo, nu keren we terug naar ‘het nieuwe normaal’
en ga ik onze 24-uurs-luiers verschonen,
voor we ons weer okselfris aan de wereld vertonen.
Wij reizen verder, incontinentaal.
door

Contactname

Wat je zit je nou naar me te kijken?

Hoezo, u kijkt toch ook?

Ja, nou en mag ik terugkijken soms?

Natuurlijk en niet soms, maar altijd!

Moet je soms wat van me?

Nee, u moet helemaal niks van mij, en niet soms maar nooit!

Ik moet niks van u hebben, ziet u?

Dat klopt, ik heb u ook niets te bieden.

Waarom kijk je dan?

Gewoon…ik zie u graag.

Nou, bekijk het dan maar.

Dank u, maar ik moet nu gaan.

Ik wil je hier nooit meer zien!

Da’s ook goe…wel tot…oh nee!