de bezem van ratio
houdt de werkelijkheid
op afstand
en veegt
al het ongewenste
uit beeld
als oud vuil
dat niemand
komt ophalen

niemand is er
blij mee
en tuiniert
met het ongewenste

of lach mij straal uit
recht in ‘t gezicht
dat geeft ook
een mooi licht

achter gesloten ogen
een wezig zijn dat
dat niet dwijnt

het lacht ons suf
om nix
in ‘t bizonder

Dat meen je niet,
de zoveelste keer
Wat ‘n gezemel
was ‘t maar waar

Hoe weeg je nacht?
Ze is niet licht, gezien haar zwaarte
die vele oogleden dichtdrukt?

Hoe verplaats je nacht?
Door het licht aan te doen…?
Door lichter te zijn?

Hoe kom je nader tot
de onbenaderbare nacht?
Door dichter te zijn?

Dichter dan Zijn
kan niemand naderen,
nacht stroomt door haar aderen

het gat als mal
van het zien

als vrijzwevend
ruimtezicht

verdicht benul
aller wezens
ooit geleefd

windstil oog
binnen wirwarrige
wervelorkanen

vredig toeziend
op ‘n wereldrazernij
van wanen

de rivierbedding kan zonder water
‘n zaklantaarn zonder batterij

de agenda kan zonder afspraken
als’n lijst zonder schilderij 

kan dit gedicht zonder poëzie?
kan ‘n wereld zonder bewustzijn?

deze hele zintuiglijke parade van zijn
zou nooit gezien, gehoord, geroken
nimmer geproefd, betast…

Is wellicht het ultieme, intieme gedicht niet
‘n bewuste leemte van welke indruk dan ook,   
‘n vol ledig afwezig zijn dat zichzelf geniet…

Twee maten Bach te kunnen blijven spelen
om het goddelijk merg eruit te zuigen.
Wat al sterk is raakt nog verder ingedikt,
herhaling versterkt de ultieme smaak

en de vraag, hoe die Wohltemperierte
dit in godhemelsnaam heeft geflikt.
Het is te mooi, gewoon om te janken.
Wat was het, ‘n zeldzaam soort gedierte…

dat het oor zoveel aan hem te danken…

niet eens te vondeling gelegd
altijd bleek ze hier te wezen,
zich gevend, geen barensnood

zonder verwachting is ze er
onverwacht, nooit geboren
beglimlacht ze de dooie dood