Je had nog willen zeggen:
Welkom, neem een stoel en ga zitten
Maar voor je het wist zat de indruk
pontificaal in jouw eigen vertrouwde Chesterfieldfauteuil….
Ze deed alsof ze thuis was, stak een sigaar op en pafte je plafond blauw.
Verder bleef ze gehuld in een hautain stilzwijgen.Hoe kwam u hier zo verzeild? , probeerde je om het ijs te breken.
Ja, zeg, fulmineerde de onuitwisbare indruk meteen fel… Hoezo ik hier verzeild…?
U bent hier toch degene die ons permanent zit te bespieden met al die open zintuigen van u.Wie bedoelt u met ons, als ik vragen mag, vroeg ik geschrokken.
Wij natuurlijk, alle omstandigheden die zich rondom afspelen en die u kennelijk niet vertrouwt, gezien het feit dat u ons bespioneert…werkt u voor de geheime dienst?Hebben jullie er dan last van om gezien te worden? , vroeg ik verbaasd.
Natuurlijk, het is heel vervelend om op de vingers gekeken te worden, afgeluisterd, beproefd , om te worden gewogen en te licht bevonden…
zo speel je je als omstandigheid niet ongedwongen af.Wat komt u hier dan zoeken in de bovenkamer als het u niet bevalt?
Heel simpel, zei de indruk op ingehouden toon, ik kom verhaal halen. Ik wil nu wel eens weten wat de zin is…wat ik te betekenen heb in dit verhaal van de bovenkamer?
Dit had de redactie van de bovenkamer niet zien aankomen.
Wat voor betekenis zou een onuitwisbare indruk hebben in het grote verhaal? Geen idee…
Na lang vergaderen kwam de redactie tot de conclusie dat ze het antwoord schuldig moest blijven. Waarop de indruk onverzoenlijk stelde dat de consequentie dan was dat zij als onuitwisbare in de Chesterfield zou blijven zitten zolang het antwoord schuldig bleef.
Wellicht was de onuitwisbare indruk dan wel een blijvend en passend einde van dat grote verhaal?
De zintuiglijke openingen sloten zich een voor een om niet nog meer veeleisende impressies uit te nodigen die de bovenkamer in bezit zouden kunnen nemen.
Niet dat er slechts beperkte ruimte beschikbaar was, maar die sigarenlucht was niet te harden..