Hij noemde een naam….
Nee, ik wil weten wat het is…ik vraag niet naar een naam…
ik hoef niet te weten hoe het heet..
Hij begreep het niet en zei , maar zo noemen we het toch…
Noemen is niet echt, noemen is slechts zogenaamd, denken dat je begrijpt…
Wil je dan dat ik het beschrijf, de omvang, het gewicht, de kleur, het materiaal, de vorm…de afmeting?
Nee, want wat zegt dat? Een gewicht, een afmeting, een kleur?
Ik wil weten wat het is.
Wil je dan weten waar het voor is? Waar het voor gebruikt wordt?
Nee, ook niet, ik wil weten wat het is zonder dat het al dan niet nuttig
of bruikbaar zou zijn.
Is het de betekenis die je zoekt?
Welnee, ik wil alleen maar weten wat het is…los van welke betekenis dan ook.
Waarom wil je dat dan weten?
Dat weet ik niet, dat weten in mij is onbegrijpelijk, ongrijpbaar, het wil alles doordringen en absorberen….
Dan rest er niets anders dan je ziel te verhuizen naar het ‘ding’ , wellicht weet je
dan…door het te zijn? Maar wie wil er nu in een ding wonen?
Dat wil ik, dit weten wil in alle dingen wonen, niets liever dan dat, ook al
lijken ze onbewoonbaar, ondoorgrondelijk… laat mij alle dingen zijn als dat
de weg van weten is…door ze te bezielen.
