inmiddels best aanzienlijk
als het topje van de onwetende
ijsberg onder water
Wonderlijk wel, dat deze kennis
van nu vrijwel geen invloed
heeft op het gewoontespoor
De kennis wordt eerder gemeden
als een ijskoud eilandje
bevolkt door consequenties
die niemand kan/wil aanvaarden
Zwemmen we liever in een zee
van onwil & onvermogen?
Palet
De belevingshemel heb ik al in blauwen opgezet zonder onderschildering, geen tempera. Nu ben ik met aardekleuren een bodem aan het kwasten. Met het paletmes druk ik de grondverf stevig vast in het tafellaken. Een dag moet wel lekker kunnen staan, op vaste grond. Ik laat de hemel horizonloos in de aarde overlopen als een soort niemandsland tussen hemel en aarde.
Het ziet er al met al uit als een aardig begin van de dag.
Ik overweeg om het zo maar te laten…en het schilderij in te stappen om het gaandeweg van binnenuit te voltooien? Men moet weten dat ik helemaal niet kan schilderen en dat ik daarom juist doe. Iets doen wat ik niet kan, daar is het mij om te doen. Zonder enige voorkennis, censuur of schaamte handelen is hoe ik mijn dagen wil beleven.
Wat een dag… Ach, nu zie ik achteraf pas, dat ik vergeten ben om het doek op te spannen en loop over de ontstane plooien zo de hemel in, mijn schoenen komen onder de verf te zitten.
Recidieven
steeds meer eenzame
armlastige bejaarden
in Japan stelen opzichtig
en weloverwogen
iets kleins
uit de winkel
ze bekennen meteen
en verzekeren
dat ze het weer zullen doen
om veilig in de gevangenis
te mogen verblijven
verzekerd van minimale zorg,
een futon en drie maaltijden
eigenen ze zich hun recht
op menswaardig bestaan toe.
het is dus nooit te laat
om alsnog een kleine
amateurcrimineel te worden
misdaad als oudedagsvoorziening
Wilde Paardebloei
om in anonimiteit te mogen leven
mag niemand verwonderen.
Waar brutalen de halve wereld hebben,
krijgen ze van mij de andere helft
er gratis bij…
Zolang mij de ruimte wordt gegeven
om in vrijheid om ongedefinieerd te blijven,
oningevuld en onbepaald te leven
zonder vergunning van wie dan ook…
voor wat dan ook.
Zonder te worden gedetermineerd
door een of andere gek als een Linnaeus,
die mijn blaadjes telt, mij ongevraagd
voor eens en altijd met een naam opzadelt…
(als een wild paard dat moet worden getemd)
Mijn stamper en meeldraadjes uittekent en beschrijft,
mij aan mijn stengel uit de grond ontwortelt,
in een herbarium plet, mijn zaden verzamelt in doosjes…
en dan denkt iets van mijn wezen te hebben begrepen.
Laat mij ‘n onontdekte diersoort blijven
en voortwoekeren in en over de aarde…
alleen het eenmalige is van waarde.
Bardo
Tijdens zijn leven had Franz K. alle achtbanen, reuzenraderen en kermisattracties zorgvuldig weten te vermijden. Vandaar dat het nogal een verrassing was toen de ‘rollercoaster’ van de dood hem ongevraagd een gratis ritje bood. Het begon plots…met een noodgang die tunnel in, waar rondom ‘n kaleidoscopische lichtshow…om te eindigen…klots met een droge plons in dat warme bad van licht. Tot zijn preutse schrik merkte K. dat hij geen zwembroek aan had…en bij nader inzien zijn hele lijf was vergeten aan te trekken.
De alomtegenwoordige engelachtige aanwezigheid keek, alles goedkeurend, kennelijk nergens meer van op, laat staan van de integrale naaktheid van K.
Het oriëntatievermogen van Franz was buiten werking door het feit dat er geen onder of boven te onderscheiden was en dankzij ’n chronisch gebrek aan zwaartekracht, geen voor of achter, geen links of rechts. Alles hier bevond zich hier binnen, geen buiten te bekennen…het leek warempel het leven zelf wel…
alleen een beetje lichter van gewicht…
Crealiteit
In de bodemloze vergeetvijver
liggen talloze vergetelheden
te vergaan als rottende bladeren
halfvergane resten komen boven
drijven, gaan lukraak verbinding
aan met elk ander overblijfsel
het (w)onderbewuste verwerkt ons
hele voormalig vergeetachtig heden
tot verse invallen en herschepsels
geestig sediment als zachte crealiteit
voor al wat hier nu het geval is
‘t vijvervlak blijft roerloos in ruste
om het on & mogelijke te spiegelen
Vijver
Elk ding speelt
dat het een metafoor is
voor wat dan ook
ze vertelt haar verhaal…
Neem deze steen,
die nooit iets zegt
over hoe alleen en één
ze samen is
met alle andere stenen.
Droomt de steen
een pad te vormen of
door een ruit te vliegen?
Wenst ze aanstoot te geven
aan de zoveelste ezel
of wil ze geslepen
tot edelsteen.
Was deze steen ooit
een bergtop of kwam ze
als meteoor neer
uit de ruimte,
voorteken aan de hemel?
Deze denkbeeldige steen valt
in de metaforische vijver
van de lezer
en laat wat kringen na
om dan glad te worden
vergeten.
Dankzij de vijver van het vergeten
kunnen dingen steeds weer
hun verhaal aan ons kwijt.
Niets aan te doen
Waarom mensen er niets aan kunnen doen…komt simpelweg
door het gegeven dat ontspannen geen daad is,
overgave geen actie… Omdat loslaten geen plan heeft,
verwaarlozen geen strategie kent.
Omdat braakliggen de natuurlijke staat is
van alle levende wezens. Een natuurlijke orde is lukraak
als bladval in een herfstbos, een schijnbare chaos,
maar in fijnafgestemde ecologische balans
Over geen opvattingen kan niet gediscussiëerd worden.
Afwezigheid van opvattingen kan niet worden beredeneerd.
Toch zou de natuurlijke orde het meest gediend zijn door
zorgvuldige verwaarlozing, overgave, ontspanning, loslaten,
in rust laten braakliggen wat is….
Er is niets aan te doen.
Oberette
Al onze wensen kwamen spontaan uit. Het bestond dus nog…
We werden inderdaad op al ons gewenk niet bediend. De oberette keek feilloos langs ons heen afgewisseld met een bezeten blik op haar beeldscherm. We genoten van het gezelschap, heerlijk die sociale dynamiek…in de wetenschap dat genegeerd worden het bewijs is dat je niet onopgemerkt bent gebleven.
Leuke schreeuwende kinderen in modieuze outfitjes namen het moedig op tegen de muur achtergrondmuziek… ze denderden gezellig door de tent. Hun ouders en grootouders, zonder uitzondering jonge en oude urbane professionals zaten geanimeerd op hun sociale mobieltjes berichten te sturen. Je kon kennelijk niet vroeg genoeg je kinderen loslaten, zodat ze ervaringen en aanvaringen konden opdoen. Onderwijl waren we getuige van vele bestellingen die rondom ons met vermakelijk grote tegenzin geserveerd werden. Toen we na enige consternatie onze buurconsument aan probeerde te spreken over de gang van deze zaak…meneer had oortjes in en gaf ons te kennen dat we hem hadden gestoord in een intiem gesprek… werd ons geagiteerd duidelijk gemaakt dat we alleen via de app met QR-code onze bestellingen konden plaatsen. Geweldig, in wat een grappige tijden leven wij, in de veronderstelling dat we genegeerd worden, terwijl de vooruitgang ons permanent ten dienste is.
Voldaan en verzadigd namen we de achteruitgang, uiteraard nadat we onze excuses aan onze buurman hadden aangeboden voor het feit dat wij bestonden. Waarschijnlijk hoorde hij het niet eens, zijn oortjes zaten er alweer in.
Antropoceen
elke dag weer meer
op een
‘universele verklaring
van het slechtste
in de mens’
elke dag
een vers supplement
Het mensdom toont zich
schaamteloos & planeetbreed
als ontspoorde/gestoorde idioot
met zeer mannelijke kenmerken
al zal er heus ergens
buitenaards of zo
wel ‘n intelligentie
te vinden zijn
die zich tot nu
helaas wonderwel
weet te verbergen.
Chronisch gebrek
aan geestig
en geestelijk leven
blijkt ‘n perfect recept
om zich duurzaam
in de nesten te werken
en de tak af te zagen
waarop men zo gerieflijk zit.
Herdacht als dier
dat zich niet kon inperken
en vergeefs pretendeerde
menselijk te zijn
deed het er goed aan
om uit te sterven
of wijselijk terug te keren
als het meest bescheiden dier
onder de dieren…