Senryu Ozamaki



poedelnaakte geest
trekt wat lettergrepen aan
om zich in te kleden

***

klank als kledingstuk
kimono van poezie
hoe mager die geest

***

te grote woorden
broek bungelt slap om geen kont
tien maten te groot

***

taal schijnt spookachtig
gordijn wappert van een zucht
ze verhult puur licht

***

iets schrikt van zichzelf
wat lacht de vlam flakkerend
om dit schaduwspel

***

haikubegraafplaats
doods gebonden in een kaft
lezen herleeft het

***

de geest kleedt zich uit
naaktheid hangt aan een haakje
zelfs stilte valt weg

***

Herinnerspul

De ene steen herinnert zich
de bergtop

De dauwdrop herinnert zich
de oceaan

Een enkel blad herinnert zich
de boom

die zich het aloude woud
nog herinnert

Het ene lichaam herinnert zich
een gehele evolutie
van pantoffeldier
tot koningspinguin
hoogtepunt van intelligente
aanpassing vermomd
in jacquet

Ga maar eens in de Poolkou
maanden stilstaan met
dat ei op je blote voeten
en broeden als een echte vader…

Je kunt amper een eitje bakken.

Zappai Ozamaki


betekenissen
als zelfgekozen tralies
die houvast geven

***

pas je nou eens aan
word net zo fantasieloos
als de consensus

***

zie wat er gebeurt
onderga het fenomeen
medeplichtigheid

***

gun jezelf wat rust
voor je gaat hemelen
stel hectiek maar uit

***

volg maar beter geen
ongevraagde adviezen op
die goedbedoeld zijn

***

Zappai als de meest
vulgaire vorm van Haiku
composthoopjes taal

*

daar staat ie toch mooi
in je bloemperk te pissen
bezopen gladiool

***

voor wat of voor wie
kweek je deze zwijnparels?
het zijn eikels, gek!

***

Proficiat


De eerste prijsuitreiking
betreft de hoofdprijs
namelijk:
een pijp…

en de tweede prijs,
is ook een hele mooie prijs,
kijk eens aan:
een pijp…

en dan nu dames en heren…
de derde prijs, eveneens
een schitterende prijs,

jawel u ziet het goed,
een hele fijne…
pijp!

Zuigen maar, zou ik zo zeggen.

Zomawati’s


karaokebar
blankman jammert schor de blues
why am I so white?

***

je bent mooi op tijd
voor iemand die met niemand
een afspraakje heeft

***

niemand zat er al
verheugd op jou te wachten
een arm warm onthaal

***

ongeboren kind
brengt geen vader ter wereld
man blijft de zoon van

***

muzen eisen formaat
kunst per strekkende meter
tapijthalwaardig

***

geen of flauw benul
is een baken in de zee
van onwetendheid

Vincenzo P.


Op ‘n schilderachtige ochtend, 21 augustus 1911 werd in Parijs
de Mona Lisa uit het Louvre geroofd. De dader bleek later
een rustige onopvallende huisschilder Vincenzo Perrugia.
Na de bekendmaking van de roof stonden er meteen rijen bezoekers
voor de deur om de lege plek te bewonderen. Het iconische schilderij
bewees daarmee haar onweerstaanbare aantrekkingskracht.
Zelfs haar fysieke afwezigheid wist nog massaal aandacht te trekken.
Drie weken later kwam Franz Kafka met zijn vriend Max Brod in Parijs aan
om getuige te zijn van de lege plek. Volgens Max was de geest van
het meesterwerk daar alomtegenwoordig.
Was dit wellicht een collectieve rouwverwerking vanwege het ondraaglijke
verlies van het mysterieuze icoon, eeuwige schoonheid als onvervangbaar
relikwie? En/of was dit een breedgedeelde mystieke beleving van aanwezige
leegte. Kunst als heilig surrogaat, religieus substituut?
De te zwaar besnorde onverlaat F Nietszche had de mensheid al van God beroofd
op een doordeweekse klaarlichte dag … en nu had een bescheiden huisschilder
ons de goddelijke Da Vinci ontnomen.
Nadat La Gioconda was teruggevonden bleek haar waarde onbetaalbaar
geworden. Deze absolute waardevermeerdering hebben we toch maar mooi
te danken aan Vincenzo P. die overigens niet onverdienstelijk mandoline speelde.
Mona Lisa werd doodverklaard, men bezocht haar lege graf en daarna
werd ze herboren. Volg hetzelfde protocol inzake de casus God…
Het lege graf is er al, alomtegenwoordig.

(Sic! Na zijn detentie begon Vincenzo P. In Parijs een verfwinkel.)

[Bron: Darian Leader, ‘De Mona Lisa stelen’, wat kunst ons doet, maar niet laat zien]

Zomawati’s


de rietkragen zingen
zonder zichtbare zangers
spetters knetteren

***

men viert niet de as
maar het doorgegeven vuur
van de voorouders

***

op de grote hoop
verkneukelt de strontvlieg zich
wrijft haar pootjes warm

***

de Circustijger
van Asjemenou lijkt tam
maar eet veel dompteurs

***

door hard te trainen
is vertrouwen een renpaard
dat er vandoor gaat

***

hun sneeuwtaal smelt weg
op de toendra groeit grastaal
veel verse namen

***

de verademing
roman zonder hoofdpersoon
de beste plot ooit

***

lente in de rui
iepenvliesje in de goot
honderdduizenden

[Uit de bundel: Zomawati’s FutonPress© Osho Ozamaki]

In de week

Op Brondag leek
je waterhoofd ‘n vissekom
waarin je vis in de week

van Waandag tot Blijdag
zich naar vermogen
vol water gaapt

Zins, Zoensdag & Zonderdag
slaapt ze met open ogen
en leest alle zeepost

(uitzicht rondom)

diep onder bewuste
modder van vruchtbaar
verrotgeestige compost

Op Schaterdag duikt je zotte
vis in het slappe lachbad
zonder diploma of zwembroek
aan, lacht ze zich oceanentranen
om het kostbaarste vuil op aarde
dat hele wilde plant en diergaarden
openbaarde, zelfs de malle humanen
die in alles weten te ontaarden
groeiden hier uit tot megalomanen…

Levende vis staat eeuwig in de week.

Psyché



De vlinder, Psyché, had nog
nooit van haar leven gedacht
dat ze een vlinder was…

Is de vliegende waanzin van
‘de mens’ niet dat ze zeker
denkt te weten mens te zijn?

Is die schijn niet je schaduwen
voor vleugels aanzien en daar
mee denken te kunnen vliegen?

Alleen wat het concept mens
overstijgt is die naam waardig,
maar het zal er niet naar talen

Wat echt vliegt vliegt naamloos,
en vaak ongekend hoog, buiten
bereik van de cognitieve radar

Kuddes Icarussen storten neer
onwetend van Griekse mythen
vinden ze vergeefs het wiel uit

De invloedkundigen


De dove klokkenluiders
van het schone schijnscherm
hebben hun gehoorapparaat
zelden in en koesteren hun
duurzaam lege batterijen.

Ze vergeten hun geheugen
te herinneren wanneer ze
als deskundige klepelzoekers
uitleggen hoe de vorken
in alle stelen zitten…

Ze weten hoe de hazen lopen
met hun slappe lepels
waarmee ze de soep
zo heet mogelijk eten

op stevige basis van niets hebben
befaamde invloedkundigen
het enig echte recht van spreken