Afwijkingen zijn de voetjes van evolutie, tastend naar nieuwe bestaansgrond… Terra Incognita.
De wetenschap van het uitzonderlijke bestudeert de uitzonderingen in plaats van de overeenkomstigen die op herhalingsoefening zijn. De hypothese is dat de afwijkingen in het patroon van herhaling de verkenners vormen van evolutionaire ontwikkeling. Niet het aloude ‘meten is weten’ is leidend, maar het afwijken van elke maatstaf.
Het motto van uitzonderlijke wetenschap is:
‘Niet weten is onmeetbaar’ Dit verwijst naar de zee van mogelijkheden die nog ongekend is. De voetjes tasten naar de grens van het mogelijke. Ongetwijfeld valt er regelmatig een uitzonderlijk geval over de rand in het ravijn van het onmogelijke. Maar dat is het meer dan waard. Repliceren zonder ontwikkeling is degeneratie.

In de diepzee worden de laatste jaren elk jaar weer duizend nieuwe levensvormen ontdekt. Vaak maar één exemplaar. Die ene moet dus nog maar bewijzen een soort te zijn door zich vaker te laten vinden, anders blijft het een eenmalige aberratie…of de laatste van zijn/haar soort.


Het verzekeringswezen had zich gaandeweg ingedekt tegen alles wat mogelijkerwijs zou kunnen gebeuren. Zelfs tegen denkbeeldige angst die men het meeste vreest. Voorheen was het wezen angsthazig geweest en permanent op de vlucht voor onzichtbare dreigingen.
Nadat het wezen ontdekte dat het zijn leven zeker kon zijn door andere angsthazen te laten betalen voor hun vrees in ruil voor een stuk papier. Op dat papier stond zwart op wit verzekerd dat de eigenaar ervan voortaan veilig zou zijn.
Toen het wezen een vermogen had verzameld kon het zich een bunker laten bouwen waarin hem niets meer kon overkomen. Geen indringers, brandveilig, waterdicht, shockproof. Samen met medeverzekeringswezens bouwden ze aan een veilig toevluchtsoord. Er kon in deze onneembare bunker niets meer gebeuren, alle rampen waren buitengesloten.
Om hun levensvorm te verbreiden zochten de verzekeringswezen steeds nieuwe angsthazen om papieren aan te verkopen, ze deden hen een voorstel dat ze redelijkerwijs niet konden weigeren.
Deden ze dat toch…tegen hun eigen bestwil in, dan konden ze een afgesneden paardenhoofd in hun bed verwachten.
Er zat wel een grens aan het medeleven van het verzekerings-wezen.

Deze definitie lijkt mij nogal incompleet:

1) ook als externe factoren een positieve invloed hebben op de uitkomsten is het geen goede afspiegeling.

2) externe factoren hebben natuurlijk altijd invloed op het onderzoek… dit toont de basis-Bias van wetenschap aan die nog steeds denkt zuiver objectief te kunnen werken.
De onderzoeker zelf is al bepalend in de vraagstelling over het onderzochte ‘object’ en ook bepalend in de opstelling van het onderzoek.
Zelfs bij onderzoek naar de kleinste deeltjes is de observator van invloed op het onderzochte object. Laat staan als het object een levend wezen betreft is, dan is die invloed nog veel groter.
Het is algemeen bekend dat alleen de aanwezigheid van een camera mensen al beïnvloed, zelfs als die niet zichtbaar is.
De intentie wordt gevoeld…(lees het 7de zintuig van Rupert Sheldrake)
Zo heeft ook het isoleren van het ‘object’ van zijn omgeving onmiskenbaar invloed op zijn staat van zijn en het gedrag.
Dat deeltjes los van hun natuurlijke context worden onderzocht zou wel eens oorzaak kunnen zijn van die reeksen van bizarre uitkomsten die in geen theorie te vangen zijn.

Het dankwoord van de gelauwerde schrijver bevatte een onthullende stelling:
“We vieren vanavond de fictie, buiten deze deur vindt
er non-fictie plaats, op de gehele planeet…”
Helaas ligt het niet zo simpel.
De gehele ‘buitenwereld’ is niet los te zien van de binnenwereld, perceptie wordt permanent vervormd, aangevuld, gebagatelliseerd, gemanipuleerd door de fictie die mensen in hun hoofd fabriceren.
Zowel onbewust aangedreven door conditionering en identificatie, alsook bewust misleidend ingezet door belanghebbenden om te beïnvloeden.
Zelfs de meest oprechte en eerlijke autobiografie is grotendeels fictie.
Taal is domweg niet in staat om objectief weer te geven zonder de subjectieve context van de biograaf mee te nemen.
Woorden kunnen nooit het feit vervangen,
ze blijven een surrogaat. Taal kan in het beste geval verwijzen naar een directe ervaring, waarbij de taal onmiddellijk wegvalt.
Een richtingaanwijzer is zinloos als je ter plekke bent gearriveerd, zelfs de weg ernaar toe kan worden opgeheven.
Wat vertelt meer over essentie?
Een academisch essay over de natte aard van water of een emmer water in je gezicht?

Het is niet veel anders dan de schijnbare tegenstelling tussen objectief en subjectief.
Het mag toch helder zijn dat elke objectieve waarneming door een subject wordt vastgesteld? Deze domeinen zijn in werkelijkheid totaal met elkaar vermengd.