In Bournemouth is onlangs een 3500 jaar oude eikenhouten schep opgegraven. Het is de oudste houten archeologische vondst in het Verenigd Koninkrijk tot nu toe, hoewel we dat pas zeker weten als we nijverig door blijven graven naar nog oudere artefacten… het doel is om het oudste artefact bloot te leggen.

Het houten schepsel stamt uit de Bronstijd, hetgeen zou verklaren waarom hout in onbruik raakte. De bewuste schep is in gravende toestand aangetroffen en is kennelijk onder het graven plots verlaten. Toen de graver later ging zoeken lag de schep kennelijk al bedolven onder rulle aarde die de schep wist te conserveren voor het nog niet geboren wetenscheppelijk onderzoek van de archeologie.
Ooit zullen we de schep opgraven waar on ze schepper de schepping mee heeft geschapen, zo is de vaste overtuiging.

Wat is statistiek toch een onbedoeld grappig vak. Sinds gisteren (ik ben namelijk van gisteren) ga ik twee jaar eerder dood vanwege het onverantwoord gekook op gas. Daarbij opgeteld dat ik naast een fijnstofrijke ringweg woon en ben opgegroeid onder de rook van de chemische industrie, daarbij opgeteld dat ik als man ben ingedeeld wegens geslachtelijk kenmerk… heb ik niet lang meer te leven.
Al deze omstandigheden zijn een aftrek van levensjaren. Zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei vergif waar wij vanuit economisch oogpunt aan zijn blootgesteld door nalatigheid van de overheid. Ook armoede schijnt een levensbekortend gif.
Na aftrek van al deze verloren levensjaren zou ik op papier eigenlijk al jaren dood moeten zijn… als ik überhaupt al geboren had moeten worden.
Ik dank mijn leven nu waarschijnlijk aan de hond die mij driemaaldaags uitlaat. Dat geldt immers statistisch weer als levensverlengend… circa twee jaar?
Kan gas en hond wellicht tegen elkaar worden weggestreept?
Voorlopig leef ik nog even voort zonder statistiek, als uitzondering om de regels te bevestigen die niet op mij van toepassing zijn.
De grap is natuurlijk dat, hoe oud je ook wordt het nooit te bewijzen is of dat twee jaar te vroeg is.
Wel kunnen we gerust vaststellen dat vele regeringsleiders pas veel te laat overlijden.

‘Hebben ze jou ooit gevraagd om te worden geboren in dit vreemde lichaam?’
, hoorde ik in de tram retorisch nagalmen. Daarna klonk achter mij, ongevraagd
het bekende megalomane sprookje, niet zonder trots opgelepeld, dat wij, masculine zaadcellen, winnaars zijn omdat wij de sterksten, de snelsten waren bij de race van bevruchting. Vrouwen hoor je zoiets nooit beweren over hun eicel.
Winnaar zijn is het overheersende zelfbeeld van de ‘Übermann’’ inzake conceptie.
Dat zaadcellen fanatieke vechters zijn om als eerste de eicel te infiltreren.
Het was broeierig in de tram die vermoeid voortzwoegde om door de files heen te manouvreren.
Achter mij nam het gesprek een onverwachte bocht:
“Zo zit het natuurlijk niet, zaadcellen zijn juist heel gul en sociaal, ze blijven het liefst angstvallig onder elkaar. Ze gunnen elkaar voorrang als echte heren in het voortplantingsverkeer. “Ga jij maar eerst, ik ben al vaak genoeg geboren geweest…, Ze zijn van nature als de dood voor de eicel, die ontmoeting betekent immers hun einde…dus duwen ze elkaar voort richting eicel…en dwingen vriendelijk hun meest zwakke broeder uiteindelijk door de eicelwand heen…”
“Zo van, hup naar binnen jij… iemand moet het doen…maak er maar wat van…en wen er maar aan…om in dat lichaam voort te bestaan…”
Na dit indringende verhaal ontwaakte als enig overgebleven tramreiziger…
het was de eindhalte, aldus de conducteur.
Ik moest er uit, waar de zon mij warm omarmde. Een vruchtbare dag.