Men probeert uit alle onmacht
de dood te vermoorden…
met medicijnen,
levensrekkende operaties
of desnoods door lichamen
in te vriezen
in afwachting
van opwekkender tijden

De dood is zo lui
te lui om te sterven,
te wakker om te slapen
permanent in staat
van paraatheid
om wat ademt te beëindigen,
alsof het bestaan een abonnement is
dat verstrijkt…
opzeggen is overbodig

Hoe is het bestaan zo verslaafd geraakt
aan de dood?
Volgens sommigen zou dood gewoon
een slechte gewoonte zijn,
een gewoonte die de macht
heeft gegrepen,
de macht van herhaling…

Anderen vinden de dood
meer een betekenisgenerator
om schatplichtig aan te zijn.

Alleen niemand vindt ons onsterfelijk
belachelijk, door de dood
steeds een handje te helpen.

Vanwaar deze haast om
geen abonnee meer te willen zijn,
of om ongevraagd abonnementen
van anderen op te zeggen?