Het schip lag diep verzonken op de bodem onder het betegelde plein.
Alleen de toren stond nog alleen te zijn als een statig lange gang,
rechtstreeks de hemel in, een perfecte liftschacht. De schipper
had het zinkende schip nooit verlaten en zich uiteindelijk vastgeklampt aan wat wrakhout als een schipbreukeling, stuurloos in de zee van ruimte. Deze toren zou
het absolute midden van Nederland markeren. Ik stak een kaarsje aan
voor de schipper en vroeg hem: ‘Is dit hier het absolute midden?’
‘Ook’, zei hij monter, ‘absoluut ook…en waar niet trouwens?’