Mijn zoon van acht stond naast mijn bed vannacht.
Wat is de achterkant van de maan in hemelsnaam?

Dat is Terra Incognita, mummelde ik slaperig,
ze is onze planeet van het niet weten.

We zien de achterkant van de maan niet,
dat niet zien heet de achterkant…

Nou, dat zie ik niet hoor, zegt hij.
Zie je wel, dan zie het precies goed.

Maar wat heb je daar aan, aan een achterkant die je niet ziet?
Nou, daar heb je net zoveel aan als aan de voorkant die uit schijn bestaat.

Ik zie wel meer niet, ik zie meer niet dan wel.
Alles wat je niet ziet is in feite de achterkant van de maan.

Maar als je de maan van achteren benadert? , ging hij verder.
Dan verdwijnt haar schijn uit het zicht… en is heel haar voorkant weg.

En als je de maan van binnenuit benadert? , probeerde mijn zoon nog..
Dat is veruit de beste benadering, fluisterde ik wegdommelend.

Vastberaden zweefde hij weg, moeiteloos dwars door de schijnbaar
zo harde materie van ons huis.