De zegen van het licht komt van boven.
Van de zon, die in de hemelen woont.
In combinatie met de zegen van regen krijg je met een beetje geluk een adventregenboog.
Vier weken voor de geboorte van het kindje kondigt de adventregenboog de komst van het licht aan.
Heidenen vierden het zonnewendefeest al ruim voordat het Christendom Europa als mycelium infiltreerde.
Als paddenstoelen schoten kerkjes en kathdralen op.

Wanneer wij ’s avonds de hond uitlaten, zien wij dat het lichtpleuren weer een aanvang heeft genomen.
Dit is een recentelijk ontstaan volksgebruik, dat kans maakt een grote traditie te worden.
Het verspreidt zich net zoals mycelium.
In tuintjes, aan voordeuren, aan puien en op balkons kondigen bewoners de geboorte van het licht aan door heel persoonlijk hun plastic lichtslangen naar buiten te pleuren.
De kluwen wordt integraal, zonder te ontwarren, in de tuin of op het balkon gepleurd, waar het soms sierlijk over de rand bungelt.
Stekker in het stopcontact en het lichtfeest is begonnen.

Elf maanden ligt de lichtslang als een verwarde kluwen taaie spaghetti in een hoek op zolder of in de berging.
De echt ruimdenkenden laten hun slang het hele jaar in de tuin rondslingeren en trekken op 1 januari alleen de stekker eruit.
Natuurlijk zijn er ook de preciezen, die de slang keurig rond een raamkozijn of langs de daklijst leiden of in de vorm van een hart dwingen.
Maar deze soort is veruit in de minderheid.

Volgens de oudste traditie vierde men de komst van het licht door al het licht juist uit te doen.
Zo zag je de helderste sterrenhemels en werd het binnenlicht opgewekt.
Helaas is deze traditie verdwenen door overbelichting.
Vanuit de stad is de sterrenhemel niet meer te zien.
Vroeger was alles beter verduisterd.

Die goeie nieuwe tijd toch.