Het ruimtewezen leunde schijnbaar nonchalant tegen de laserbeam aan. De nogal fluïde romp toonde hier en daar wat bewegende uitstulpingen dan wel lillende holtes.
De huidskleur was niet nader te definiëren, maar leek licht op te zuigen uit de lichtzuil alsof er energie werd bijgetankt.
Ogen kon men er niet in ontdekken en de aanname dat wat boven op een lichaam zat altijd het hoofd moest zijn leek een voorbarig vooroordeel….het had geen gezicht. Wel was het evident dat dit wezen de gehele omgeving met volle aandacht absorbeerde, als was het een sponsachtige die buiten gewoon nieuwsgierig was.
Onder de toeschouwers ging er een binnensmonds geruis rond van onderling gekonkel:….was dit een goddelijk bezoek dat hulp zou bieden voor dat epidemische menselijk tekort?….was het een vredesonderhandelaar?…. een asielzoeker?…kwam het een boodschap overbrengen van een hogere intelligentie?…een afgevaardigde van een of andere aan lager wal geraakte buitenaardse beschaving?…gezien het slecht onderhouden ruimteschip…was het op zoek naar een garage?
De wildste speculaties en complottheorieën over doel en herkomst van het ruimtewezen waren er te beluisteren: Volgens sommigen zou hij lijken op Methusalem de meest legendarische bejaarde uit de bijbel…en dat ‘Het’ evengoed een zij als een hij zou kunnen zijn…of beiden tegelijk…of geen van beiden…
Hoe zou zo’n wezen zich voortplanten?…vooralsnog was het in de ogen van de onbevooroordeelde leek vooral een ondefinieerbare massa spul.
Een zelfbenoemd deskundige met een academische graad ‘Niet-Westerse Antropologie‘ wierp zich op om contact te leggen met de anonieme bezoeker.
Dat deze onverwachte gast Niet-Westers was stond bij voorbaat al vast. Alsof hij een heilige roeping volgde stapte hij vastberaden naar voren uit de huiverige menigte die vol ontzag achteruit deinste. Hoe zou deze expert het aanpakken? Hoe zou hij aanpappen met zo’n fluïde kwab? Op welke wijze communiceerde deze nog onbekende vorm van intelligentie?
Onbevreesd naderde de eigengereide verkenner met open handpalmen uitgestrekt naar de ongenode gast. De Prelude van Bach viel stil na haar vredige slotaccoord.
Het wezen zweeg in alle talen terwijl het met een slurfachtig tentakel tastte richting de bemiddelaar. Er ging een flits van huivering door de aanwezigen toen de slurf contact maakte en met het geluid van een langgerekt slurp de Antropoloog opzoog in zijn buitenaardse lichaam. Spoorloos verdwenen. Het lichtschip begon op een gonzend lage grondtoon te pulseren in schitterende kleuren.