Hij, Odil Pronk had een apart gezicht. Sommigen vonden hem ronduit lelijk. Anderen vonden hem niet moeders mooiste. Een enkeling, die zijn lijfwacht was vond dat hij geen mening moest hebben over wat dan ook. Om zijn aparte gezicht werd Odil dan ook apart behandeld.
Hij kreeg allerlei privileges en voorkeursbehandelingen en soms zelfs korting op de vochtinbrengende gezichtscrème. Als kroonprins beviel dat Odil allerminst. Hij wilde gewoon net als iedere burger onverschillig en honds behandeld worden, want het was toch helemaal geen verdienste om zo’n apart gezicht te hebben. Gelijke behandeling was voor Odil Pronk een vorm van solidariteit waartoe adel zich verplicht diende te voelen. Omdat hij van nature niet onbemiddeld was besloot Odil zich te laten opereren, een kleine cosmetische ingreep. Waardoor hij een doorsnee gezicht zou verwerven.
In zijn wildste dagdromen zag hij zich daarmee over straat lopen zonder dat hij herkend werd, wat een geluk zou dat zijn. Zijn moeder die eveneens niet de mooiste was raadde hem aan de vermaarde plastisch chirurg professor Chirac de Blovon te visiteren. Een pseudoniem dus, zijn ware naam laten we hier liever onbenoemd uit angst dat iedereen zijn hulp zou willen gaan inroepen. Bij het eerste consult bleek dat de professor niet wist waar hij moest kijken en dat hij er eigenlijk maar liever niet aan wilde beginnen. Maar Odil was vastberaden en bood steeds hogere bedragen voor een verlossende faciale aanpassing. Om een saai verhaal kort te maken verliet Odil drie weken later de Plastische kliniek met zijn gehele hoofd omzwachteld in verbandgaas, twee gaatjes voor de ogen. De prins voelde zich meteen een ander mens en besloot een wandeling te maken door de stad. Niemand herkende hem, al was door het verspreide gerucht algemeen bekend dat het kroonprins betrof. Uit beleefdheid had het volk zich voorgenomen hem keurig te negeren. Odil was zo opgetogen dat hij anoniem zich kon rondbewegen, soms kon hij een huppeltje niet bedwingen. Op zondagochtend mocht het verband eraf. Hij wist niet wat hij zag in de spiegel. Zijn wangen zaten nu vlak boven zijn ogen, zijn voorhoofd hing aan zijn kin, zijn neus stond ondersteboven…en dat vrijwel zonder littekens, de incisies waren voorbeeldig geheeld. Met gladde huid betrad Odil Pronk een nieuwe wereld om even een frisse neus te halen.

opgedragen aan Daniil Charms