Vannacht zag ik een vroege L&H film, ‘Apple of my Eye’ net ontdekt beschadigd celluloid.

Laurel heeft een oogafwijking, loopt overal tegen op en omver.

Hardy kijkt precieus door zijn lorgnet en adviseert zijn vriend naar de optometrist te gaan. Waarop Laurel verweesd de camera inkijkt en zegt dat hij niet zo van goocheltrucs houdt, omdat hij ze niet kan volgen,’it’s wrecking on me nerves!’ verklaart hij.

Hardy kijkt moedeloos in de camera terwijl zijn lorgnet uit zijn oog valt, waar Laurel op gaat staan terwijl hij hem wil oprapen. Laurel verzamelt het gebroken glas in zijn hoed, Ollie slaat de hoed uit handen. Nu moet Hardy ook naar de oogkundige, dit blijkt de schele James Finlayson met snor en woeste blik. Laurel loopt meteen een stellage met monturen omver.

Waarop de schele deskundige zegt: ‘O, I see what’s the problem, a typical case of Ophtomalicitis!’

‘Ollie, I don’t know what mally sight is! jammert Laurel liggend in een bergje brillen en probeert het een na het andere model.

‘Look Ollie, do you see me better now, don’t I look swell?’ vraagt hij en trekt een secondendurende babyface.

‘A spectacle is not for looking at, but for seeing’ doceert de dikke geduldig.

‘I didn’t know that you could forsee the future!

Ollie sluit eerst zijn ogen en slaat ze dan ten hemel.

Mister Hardy richt zich nu op de brillendoctor.

‘You see, I’m looking for a lorgnet’ (met een quasi Frans accent)

For which eye, if I may ask so? vraagt de doctor

‘For both at the same time, don’t you Ollie’, helpt Laurell.

‘Why can’t you just mind you own business?’

‘I’m not busy at all! verdedigt Laurel zich.

Er volgen schermutselingen waardoor de hele inrichting in een puinhoop verandert.

Uiteindelijk verlaten ze de oogkliniek, beiden met het hoofd helemaal in het verband met bolhoedjes erboven op. Zonder te botsen lopen ze door de stad, dwars door het verkeer.

Het gaat steeds maar net goed, maar net goed is ook perfect.

Jammer dat de film nooit gemaakt is, gelukkig had ik de beelden nog.