Achterop de fiets
van de herinnering
rij je het verleden in
over wat weg is

De weg loopt af
als leidend naar een dal,
moeiteloos rolt de fiets voort.

Spiralend zoef je naar beneden
langs gestolde gebeurtenissen
langs de kant aangemoedigd
door vlaggetjes van betekenis.

De aankomst blijkt
het laagste hoogtepunt:
de fameuze vicieuze nul
cirkelend rond het beeld
van de legendarische duim.

Een vreemde herkenning:
is dit niet de duim die ziet
dat alles goed is?

Is dit niet waar alles
gulzig en toegewijd uit
tevoorschijn is gezogen?

Je springt van de bagagedrager
en dankt de goddelijke duim
op je blote knieën…
met het stil verzoek om eeuwig
verder te mogen zuigen.

na het gebed sta je op,
de fiets blijkt verdwenen
in ‘n fietsvormig vacuüm
en je ziet dat het goed is
om nulpunt te zijn