De wedstrijd werd op het deelnemersveld gespeeld.
Liefst met twee tegenstrevers die beiden het tegenovergestelde
wilden bereiken van wat de ander zich als doel hadden gesteld.
Van enige medewerking was per definitie geen sprake.
Zolang men maar in het veld bleef staan en zich er niet uit liet slaan.
Het doel was om de bal zo lang mogelijk in de ploeg te houden, wie balbezit hield had het initiatief ook al scoorde er niemand. Scoorde de tegenstander dan werd dat als niet proportioneel geluk gezien, tegen de verhoudingen in, ze hadden immers amper balbezit gehad. Het was een genot om de bal te zien rondspelen en sportief terug te geven aan de eigen doelman, om deze ook enigszins bij het rondspel te betrekken.
De uitslag was altijd verrassend en tamelijk afhankelijk van welke partij scoorde.
De sportbond had warm aanbevolen dat vaak scoren voor beide partijen het meest wenselijk was. Meestal werd hieruit de winnaar uitgeroepen, behalve wanneer deze achteraf gediskwalificeerd werd wegens omkoping of doping. In dat geval werd de verliezer tot winnaar uitgeroepen. Zo bezien kon het corrumperen van tegenstanders tot winst leiden als die zich een goede verliezer kon tonen, door het spel mee te spelen.
Afgezien daarvan bleef altijd de discussie hangen, was de winnaar nu zo goed of de verliezer zo zwak? Hier kwam men nooit helemaal uit. Er kon er maar 1 de beste zijn, behalve bij gelijkspel. Voor een goed gelijkspel was niet scoren veruit de beste strategie. Na afloop vergat de coach bij de persconferentie vaak zijn veldstem uit te zetten, een stem die menig journalist deed sidderen.