‘Ja, nog iets meer naar rechts…naar achter… en een beetje rechterop…hou vast…even lachen graag…!’ En klik, zegt de fotograaf.
Wat had het ene nu met het andere te maken? , vroeg de vers geïnstalleerde burgermeester zich af op zijn balkon, dat dienst deed als emballagestation voor lege bierkratten. Zeemeeuwen vlogen van de kust naar de stad vanwege de goede patat. De associatie met Oostblokmigranten kwam op, die hun marginale bestaan bijeensprokkelden uit de bergen luxe vuilnis op elke straathoek. De dienst ‘GUM’ van de gemeentereiniging, afdeling graffiti, probeerde de tekst: ‘Het Klotst Tegen De Plinten’ van de blinde muur tegenover de ambtswoning te verwijderen met een hogedrukspuit. Door het gedruis heen klonk in de verte op het driehonderd- veertigste festivalletje van dit jaar een nasale klank van de bekende straatzanger die zijn eigen sonore stem moedwillig tot schor kraaien-gekras verdraaide zodat het net zo belazerd klonk als uit de getergde strot van protestzanger Bob. Ondertussen had op het stadhuis de kantoortuinier, na het proefballonetje een week eerder, zijn beleidsplannetjes keurig uitgezaaid bij het college van bestuur, in nette rijtjes van vier stond het nu in de ‘week’. Af en toe gieteren en alles zou vanzelf tot wasdom komen. De oorspronkelijke bewoners boekten verre reizen om het massatoerisme te ontvluchten. Misschien was de verse burgervader eigenlijk ook wel erg aan vakantie toe. Maar ja, hij vond zich zelf toch wel een echte carrièretijger. Opgelucht dat de ‘shoot’ voorbij was sloot hij zich op in het copiëeerhok om even niemand te zien.