Angst werkt als een bewustzijnsvernauwing, een engte.
Horrorfilms en thrillers lijken een oefening in het verdragen van het onverdraaglijke.
Zou lekker griezelen van gruwelen gebaseerd zijn op de notie liever hij dan ik?
Ga je je meer levend voelen in confrontatie met de dood en lijden?
Veel militairen doen verslag van euforie tijdens gevechtshandelingen.
Sommigen noemen geweld verslavend.

Het Tibetaans Dodenboek heeft hoofdstukken vol gruwelbeelden.
Het lijkt wel een script voor de ultieme horrorfilm.
Bij mijn weten nooit verfilmd.
Misschien liggen de filmrechten bij de Dalai Lama.
Volgens het boek kunnen de horrorbeelden onderdeel zijn van de mentale film die iedere dode in het Bardo te zien krijgt.
Het zijn angstprojecties van de ziel.
De ziel wordt geïnstrueerd om zich op het moment van sterven niet met het lichaam te vereenzelvigen, maar zich met het licht zelf te identificeren.
Zo kun je nu al — in levenden lijve — het licht zien van de film in plaats van de beelden.
Leven is een film in een film in een film, een tunnel van filmbeelden.
In de stervensfase is een tunnelvisie op het licht der wereld aan te bevelen, volgens de Tibetaanse traditie.
In de Himalaya gaat de innerlijke zon van voortbestaan nooit onder.

Als jongetje was ik tijdens een schoolreis in een speeltuin waar echte Duitse U-boten als speeltuig stonden.
Het waren eenmansonderzeeërs.
Het deksel kon niet dicht, maar toen ik erin zat kreeg ik het spaans benauwd.
Met moeite kon ik me keren in die nauwe tube.
Ik wist niet hoe gauw ik eruit moest komen, andere kinderen blokkeerden de weg naar de uitgang.
Diep blijven ademen was de enige uitkomst.
Ongelooflijk dat mannen daar weken in konden functioneren, blind vertrouwend op de techniek en op de Führer.

Tibetanen hebben geen duikboten, geen zee.
Ze kennen de zee van ruimte en de zee van mogelijkheden.
Het zijn echte filmliefhebbers, ze genieten van het licht.