Bardoki

{CAPTION}

Wombazi wilde mij graag het Biroestaanse ritueel Bardoki laten zien.
‘Kom Biroe-Bor, Bardoki is het mooiste wat Biroestan te bieden heeft, deze vijver hier is ‘de Onuitputtelijke’ van Biroestan…’,
Ik probeerde vergeefs iets te ontwaren…
‘zien alleen is niet genoeg, je moet het echt zelf ervaren!’.
‘Wat, klets je nou weer Wombazi, wil je soms me dood hebben?’, foeterde ik.
‘Ach armzielig mensdier, na de Biroedood voel je je als herboren!’, schamperde Wombazi, ‘kom maar, je merkt er nauwelijks iets van!
Mijn Gids wenkte mij om dichter bij de droge vijver te komen.
‘Ga maar in het midden staan als je wilt!’
‘Maar ik zie geen vijver Wombazi, waar is het water dan?’.
‘Dat is al verdampt, als je daar gaat staan zul je smelten en vervolgens zul je verdampen!’,
‘En waar blijf ik dan wel ?’ , protesteerde ik.
‘Je wordt heel licht en luchtig Biroe-Bor….’
‘Ja en dan zeker foetsie-weg-voor-eeuwig zeker?’, tierde ik tegen mijn vriend.
‘Foetsie weg is zeker!’ , beaamde Wombazi rustig, ‘maar daarna regen je weer neer…of als je geluk heb val je als zachte sneeuw neer op de dalen van Petoivilmoen.

Hoe graag ik ook nieuwsgierig had willen zijn, het lukte mij niet genoeg interesse op te wekken voor dit bizarre verdwijnritueel.
‘Nee echt, dank je vriendelijk Wombazi, ik wacht nog even…op dit moment heb ik nog geen haast om te dampen!’
……….
Wombazi toonde alle begrip maar ging wel demonstratief in het midden van Bardoki staan alwaar zijn gestalte vrijwel onmiddellijk begon te smelten….toen er slechts een plasje van hem over was begon het te verdampen…ik bleef verbijsterd kijken tot er geen spoor meer over was van mijn dierbare gids.
Een moerasachtige treurigheid nam bezit van mij…des te pijnlijker omdat de zon volop scheen.
Pas toen ik de hemel afspeurde naar een teken van leven zag ik dat er een fijne sneeuw neerdwarrelde over het dalenlandschap van Petoivilmoen.

Mombazi had dus geluk gehad.
Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer, maar ik schraapte de sneeuw bijeen en
boetseerde een sneeuwpop in de vorm Mombazi.
Er ontstond meteen een hemelse grijns op zijn sneeuwwitte gezicht,
zijn witte mond verzuchtte:
‘Snel Biroe-Bor, pak je parasol…geef mij schaduw…Ombara!’.
In de schaduw van de parasol nam Wombazi weer vorm en kleur aan.

Mijn ziel fonteinde van vreugde, leve Ombara!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *