Bero

Mijn jeugdvriend Wolf Mulgers, ‘Bero’ voor ingewijden, erfde een bizonder slecht gebit. Vrijwel elk familielid van de Mulgertjes lachte met kunsttanden. Wolf ging als jongste telg nog wel eens naar de tandarts als de pijn echt niet meer te verdragen was. In de aanloop daarvan rook hij eigenaardig naar kruidnagel en jonge jenever, waarmee hij zich verdoofde. Wolf had veel geplombeerde kiezen…waarvan er één wonderbaarlijk werkte als een transistor waardoor hij permanent radiozenders ontving.
Hij noemde zijn kies grappend: ‘Beromünster’.
Als hij op zijn ‘radio-kies’ beet veranderde die vaak van zender. Eten betekende, willekeurig kiezen voor een andere golflengte. Als de muziek hem beviel kauwde hij voorzichtig aan de andere kant. Als ik mijn voorhoofd tegen zijn voorhoofd gedrukt hield dan kon ik de uitzending redelijk volgen. Vaak riep hij plots: “Moet je nou eens horen wat een bijzondere muziek”, dan stonden weer met onze hoofden tegen elkaar.
Wolf kwam uit een a-cultureel en ongeletterde milieu, had concentratieproblemen op school. Toch had hij een enorme algemene kennis opgebouwd dankzij de onafgebroken informatiestroom en muziek die lukraak via zijn kies tot hem kwam. Toen ik hem later weer bij toeval ontmoette ging het gesprek meteen over onze gedeelde radio-ervaring. Ik vroeg hem meteen:
”En heb je nog ontvangst?”
“Nee, helaas…hij is getrokken…ik hoor niets meer in mijn hoofd, maar ik luister nog veel naar de radio… ik heb er alleen een vreemde bijwerking aan over gehouden” , zei hij met een grimlach.
“Wat bedoel je?”
“Elke keer dat ik een radio uitzet of ik ergens muzie hoor uitgaan voel ik een fantoompijn op de plek waar de kies was geworteld”
“Dat is wonderlijk”, zei ik, “heb je je kies nog laten onderzoeken, hoe dat lood als transistor kon werken?”
“Ja, dat is nog onderzocht, maar ze beweerden dat het helemaal niet kon, dat ik het mij allemaal zou hebben ingebeeld”
“Je zou dus naar een fantoomradio hebben geluisterd?”, vroeg ik verontwaardigd, “dan moet je wel een geniale fantasie hebben gehad?”
“Ach, wat weten zij er nou van…ze weten alleen wat ze meten, maar wij weten wel beter, nietwaar?”
“Zeker Bero, ik zal nooit vergeten hoe we samen naar jouw radio luisterden, daar heb ik de mooiste herinneringen aan!” ,zei ik.
“We zaten op dezelfde golflengte!”, lachte Wolf zijn kaarsrechte, te witte tanden bloot…“Beromünster…”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *