Hoe maak je een zachtaardig mens in Rotterdam, wat is het recept?
‘Pak een eind hout met spijkers erin en sla ze verrot!’ was het advies van mijn Opa aan zijn zoon die werd gepest om zijn ‘slechte’ naam. Zijn grote broers, mijn ooms, waren berucht als kroegvechters. In militaire dienst had de oudste zijn overste in elkaar geslagen toen deze hem gelastte zijn sigaret uit te maken. ‘Dat maak ik zelf wel uit!’ had de bonte hond trots naverteld, na te hebben gezeten.

De mannenfamilie leefde samen als een roedel wolven, ieder voor zich, opperwolf Opa
presteerde het om mijn vader, als kleine jongen, mee te tronen naar zijn slaapkamer
waar onder zijn kussen Conferenceperen lagen te rijpen. Hij koos zorgvuldig wegend de mooiste peer en at hem op voor de neus van zijn zoon. ‘Het sap droop langs zijn kin en handen’ wist mijn vader nog levendig.
‘dat was een beste peer! had opa droogjes opgemerkt’ Mijn vader had het toekijken.

Ik geef toe dat dit ‘recept voor een zachtaardig mens’ een Rotterdams paardemiddel is, maar bij mijn vader werkte het wonderbaarlijk goed. Hij pakte nooit een eind hout, alleen maar luciferdoosjes waar hij met zijn kolenschopvingers piepkleine vogeltjes van sneed. Verder deelde hij alles wat hij had en at. Nooit zal ik die keer vergeten dat hij tijdens een duinwandeling zijn zakmesje niet bij zich had en met de voortanden van zijn bovengebit een appeltje voor ons schilde, zo uit de losse hand. Wat uit een goed hart komt kun je moeilijk
weigeren. Nu had ik het toekijken en de rest.