Het mooie van poëzie….

(wie weet wat het is
mag het roepen
in de natte woestijn
van de mondholte)

het mooie is dat…
(hou even op met dat geroep)
dat niemand hier van kan leven

men kan er hooguit
voor willen sterven
uit liefde voor…haar

haar zingende ziel
die zacht ruisend
aan alle wilgen hangt
en geen enkel blad
voor de mond neemt

ze kan niets corrumperen,
er is immer geen marktwaarde,
nimmer ‘n winstoogmerk,
wie of wat zich ook beursnoteert.

(zijn we nu uitgeroepen,
dan is het toch ongelooflijk
wat het allemaal niet is…)

het blijft speculeren
met twijfelachtige voorkennis.