Je ziet wel eens een foto van een idyllisch landschap ergens in Amerika.
De foto laat een enorm gapend gat zien, waar ooit een mooi houten landhuis stond.
Plots verdwenen, met tuin en al, in een geologisch gat.
Hopelijk was er niemand thuis.
Mensen staan rond het gat en kijken met afgrijzen in de afgrond.
Dat zoiets vertrouwds als je thuis zomaar plotseling opgeslokt kan worden door moeder aarde is verbijsterend.
Het drukt alle neuzen op het feit dat er geen zekerheid bestaat.
Dat er geen veilige schuilplaats bestaat.
We leven met praktische aannames.
We nemen aan dat er morgen weer een dag is.
We gaan er vanuit, gemakshalve, dat we elkaar morgen nog zullen ontmoeten.
Het is een vertrouwen tegen beter weten in, een soort bewuste naïviteit.

href=”http://www.openbaargeheim.nl/wp-content/uploads/2014/04/foto12.jpg”>

Als kind droomde ik vaak dat ik als vis in de oceaan leefde.
De droom had nachtmerrieachtige kwaliteit omdat ik mij realiseerde ieder moment verzwolgen te kunnen worden door een roofvis.
Een echte vis heeft natuurlijk een overlevingsstrategie, maar ik wist, als amateurvis van niets.
Ik werd voor de haaien gegooid.
Het besef dat ik zelf een haai zou kunnen zijn verontrustte mij en stelde het mij tegelijk gerust.
Later begreep ik pas dat ik de zee zelf was.
De aanleiding is een lang verhaal, maar het komt neer dat ik op het droge terecht kwam.
Voor de vis is de zee een openbaar geheim.
De vis heeft nog nooit de zee gezien.
Hij wordt erin geboren, hij leeft erin en verdrinkt erin.
De zee sterft van het leven.
Pas op het droge komt er een besef van de alomvattende zee.
Zo is bewust zijn het openbare geheim voor de mens.