Het was je de laatste tijd al vaker opgevallen. Je was onopvallend geworden.
Plots was je je identiteit kwijt. Identiteit had je kennelijk in de ogen van anderen.
Je begroette bekende baasjes met hond….geen reactie, geen herkenning. Vervreemdende blik in de ogen. Zomaar. groeten was niet vanzelfsprekend hier in de urbane zone ,dat deed men alleen op het platteland. Natuurlijk begreep je later pas dat je je identiteitsbewijs niet bij je had. Dat bewijs op vier pootjes. Die speurneus met bijpassende kwispelinrichting, fraai bekleed met rood bont. Je identiteit liep altijd los en leidde jou over straat en leidde een heel eigen geurleven. Wie of wat was je nu nog zonder dat levende bewijs?
Alsof je daar liep zonder vergunning? Je besloot om voortaan de jouw bekende honden te begroeten en het aangelijnde baasje nam je er gedoogmatig bij, die liep toch meestal op z’n scherm te loeren. Datzelfde baasje liep voorheen regelmatig leeg als de honden elkaar tegen het lijf liepen. Ongevraagd kreeg je dan van alles te horen, vertrouwelijkheden, intimiteiten. De mens bleef nu eenmaal een raar beestje.
Gelukkig heb ik mijn intimiteiten alleen met mijn hond gedeeld. Het was altijd heerlijk om bij hem leeg te lopen. Hij kon goed openbare geheimen bewaren.
Je zou uiteraard zo maar weer een identiteit kunnen aannemen. De asiels zaten vol.
Je zou hele roedels identiteiten adopteren als je herkend zou willen worden op straat.