In 1987 ging mijn moeder met mij naar tussen Kunst en Kitsch. Ze wilde kennelijk wel eens weten wat ze eigenlijk in huis had.
Ik had destijds niets in de gaten, net als de objecten die in het programma getoond en gekeurd werden, zich van geen kunst bewust waren.
Zo werd ik immers ook aan artsen, onderwijzers en hulpverleners voorgeleid als een bezienswaardigheid. Er moesten diverse deskundigen aan te pas komen om mij op waarde te schatten.
Ik was kennelijk een geval apart.
Aardewerkexpert Zandberg, glasexpert Drs. Waterik , dr. Leemkuil antieke roofkunst, en expert niet-westerse exotica, Leonie Vezeldak. Kortom de hele crew boog zich over mij.
Er werd gewogen, sommige oordeelden te zwaar, voor anderen woog ik weer te licht.
‘Hoe bent u er eigenlijk aan gekomen, als ik vragen mag?’ vroeg de presentator aan mijn moeder.
‘Ja, hoe kom je aan zoiets? , het komt geloof ik uit de familie’.
‘Een familiestuk dus…een heel bijzonder verhaal…dan rest nu nog de hamvraag; wat voor waarde vertegenwoordigt dit familiestuk?’ vroeg de presentator gretig.
‘Wat de gek ervoor geeft’, zei de porseleinman.
‘Onbetaalbaar, omdat het een prototype is,’ vond de meubelverzamelaar.
‘Pure kitsch!’, oordeelde de Art-Deco ingewijde.
‘Het is een kopie, niet slecht gedaan, maar het blijft plagiaat!’ zei het hoofd Klassieke Oudheid.
‘Het valt buiten iedere kunsthistorische context, dus valt er niets zinnigs over te zeggen’ legde de kunsthistorica resumerend uit aan het ademloze publiek.

‘Nou, mevrouw dat was wel even schrikken hè?, u hoeft in ieder geval geen hogere verzekering af te sluiten!’ grapte Drs Zandberg.
‘Dat had ik ook niet verwacht’ zei mijn moeder, ‘maar ik doe hem niet weg hoor, nee, het heeft toch veel affiniteitswaarde,
nee, het blijft in de familie!’