Mijn tandarts is een dierenliefhebber, doet ook paarden en ezels in zijn vrije tijd. Hij stemt op de dierenpartij en geeft ruiterlijk toe; ‘Ik ben ook een dier’
‘Grappenmaker, je bent een beest’ zeg ik hem, ‘Je kijkt gegeven paarden in de mond en zet er een beugel in’ Hij heeft mij onlangs een beugel gegeven, ik ben pas zestig geworden.
‘Je hebt ze niet allemaal op een rijtje, maar het is nooit te laat’ grapte hij vorige maand.
Ik trapte erin, nu loop ik met pijn in m’n bek. Het klinkt gek maar met aanhoudende pijn komt het primitieve dier in mij naar boven, hetgeen zich uit in ruwe taal.
Vandaag laat ik mijn bit verwijderen, mijn tanden staan nog scheef, maar genoeg is genoeg.
‘Wat een opluchting geeft dat, een mond vol scheve tanden, heerlijk’ zeg ik terwijl we naar buiten lopen. ‘Daar zijn wij voor op aarde, om het leed der dieren te verzachten’ We lachen om de klucht.
‘Toch vind ik het fantastisch dat je je vrijwillig voor de dieren inzet’ prijs ik hem. ‘Zeker, vrijwillig…maar niet gratis, dat begrijp je toch wel, paardeneigenaars zijn over het algemeen zeer bemiddeld!’
‘Stuur je de rekening op?’
‘Komt wel goed, ik vraag geen verwijderingsbijdrage’