De muur lijkt nu gevangen, eindelijk na jaren…
Hij dacht te ontsnappen aan de aandacht van zijn belagers.
Wat niet beweegt onttrekt zich aan het zicht meende hij te weten.
Sluipenderwijs nam de wingerd de muur echter in hechtenis.
De muur zweeg over zijn verdienste dat hij de maker van de muur ooit had opgeleid tot metselaar. In dat opzicht was de muur tegengesteld aan de wingerd die zich er opzichtig op liet voorstaan dat zij de tuinman had geschapen in het kind dat haar ooit had mogen planten als inwijding van het gebouw.
Dat de tuinman en de metselaar één en hetzelfde wezen was wist niemand.
Niemand genoot zo, elke herfst opnieuw van die furieuze bladerbloei die het onbekend zijn leek te vieren.