Marcel Duchamp werd gevraagd hoe hij zijn tijd vulde toen iedereen meende dat hij gestopt was met het maken van kunst. Hij antwoordde:
‘I’m a breather, I’m a ‘respirateur’ ,Isn’t that enough?’

Ik hou van kunst zoals ik van poëzie en mystici hou. Omdat hun verwoording in het beste geval een verwijzing is naar onmiddellijke transcendentie. Zo verwijzen kunstwerken in het beste geval naar de direct aanwezige levende werkelijkheid.
Een kunstwerk kan zelf nooit iets zijn, ze kan slechts verwijzen. Het kunstwerk blijft naar haar aard, hoe subliem ook, altijd kunstmatig, gekunsteld.
Wat zou Jacob van Ruisdael ons willen zeggen met zijn schilderijen?
‘Ga zelf naar buiten, kijk naar de echt levende luchten, luister naar die ruisende kruinen, ga op in het bos, verdwijn in het landschap, het is uw lichaam…?’
Natuurlijk wist Ruisdael niet wat hij wilde zeggen, daarom schilderde hij zo subliem.

Het is een buitengewone transcendente directe ervaring om vrij te kunnen ademen.
Daar is niets gewoons aan. De planeet aarde is een ‘Objet-trouvé’.
Ademen is het begin van levenskunst. Dit zal steeds duidelijker worden naarmate we de aarde ontbossen. Ademen transcendeert. Voor mij is Duchamp een dichterlijk mysticus.

Schilderij: de Oogst , Pyke Koch