zijn bijl is zo bot
geen boomstam buigt meer voor hem

nu sprokkelt hij kreupelhout
het bos ligt bezaaid

er groeien takkenbossen
op zijn kromme rug

met zijn bijl delft hij een graf
om zijn bijl te begraven

na de plechtigheid
voelt hij zich een oude stronk

die naar vuur verlangt
het wacht op de sprokkelaar

Ozamaki©️Futonpress2019
Vertaling:Miruki Wildesheim
Uit:’Wankele Verzen’