Normaal neem je de droomlift,
Buiten Dienst….knippert het paneel
dan maar de virtuele trap betreden
de koud metalen leuning zoekt
warmte en houvast in je slapende hand

wankelen de treden omhoog of omlaag?
weten je voeten wel dat ze nergens
heen moeten? …ze dansen hun eigen gang
op ‘n oud toekomstmuziekje van L.W.
(Ludwig Wittgenstein) die hier zijn idee
van een droomhuis ontwerpt en bouwt.

Zijn geest staat blijvend in de steigers.
W. uitvinder van de denkbeeldige trap
die men eenmaal boven gekomen liefst
weg moet gooien (al het overbodige is loos)

het is een hele de klim, boven tref je W. aan
op – de hoogste verdieping – waar hij zijn
bovenkamer steriel wit aan ‘t stuccen is.
Hier staat hij dan, de logica-sjamaan
“zu schweigen wovon mann nicht sprechen kann“

dit verwonderde jou als kind bovenal:
……De Hoogste Verdieping……..
dat hoger ook tegelijk dieper is.

Ludwig gooit nu stoïcijns zwijgend
die hele godganse trap, trede voor tree
naar beneden, in ‘de hoogste diepte ooit’
Daarom blijkt geen enkele reden.

zwijgend als ‘n witgestucte muur
schrijft W. met ‘n potloodstompje:
Er gaat Niets boven Al