Cam

Soms wacht je op straat op je vrouw die nog even, twee tellen, een boodschapje haalt. Daar sta je dan, samen met een jou onbekende beroemdheid eveneens wachtend. Je kunt hem niet thuisbrengen. Van een boek, een film, een programma…? Ongewild bestudeer je zijn schichtig ontwijkende blik. Het is alsof je een exotisch dier aan het determineren bent. Het dier voelt zich duidelijk niet op zijn gemak in de openbare ruimte. Het weet zich geen houding geven buiten het oog van de camera’s. Je kunt natuurlijk ook niet gaan vragen wie hij eigenlijk is, dat zou een belediging zijn voor zijn roemruchte reputatie. Velen zijn trouwens voornamelijk bekend vanwege hun beroemdheid. Ze zijn een wandelend merk, ongeacht voor welk product ze reklame maken. Heel gek en waarschijnlijk onterecht krijg je toch met zo’n dier te doen. Liefst zou je het dier vangen en met je verdovingsgeweer platleggen om het voorzichtig te vervoeren naar zijn vertrouwde biotoop, de televisiestudio waar alleen de fans komen, het applaus en de herkenningstune klinkt. Waar alle medewerkers mediagetraind zijn in de code van discrete bewondering.
Terwijl mijn gemijmer over roem wegebde zocht het dier plots toenadering en ging vlak voor mij staan en vroeg:
‘Mag ik u een onbeleefde vraag stellen…maar bent u het nu of niet, ik kan maar niet op uw naam komen?’
Ik schrok nogal dat het dier kon spreken en antwoordde:
‘Nee hoor, wees gerust, ik ben het niet!’
Gelukkig kwam mijn vrouw zojuist de winkel uit.
‘Met wie stond jij nou de hele tijd te praten’ ,vroeg ze, ‘ was dat niet…hoe heet-ie ook al weer, hij leek er anders sprekend op?’
Op de terugweg viel mij op hoeveel camera’s er in de straat hingen te kijken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *