De dikke lelijke man observeerde zijn cliënten eerst vanuit zijn bedrijfsauto met de opdruk ‘Incasso Nova’.Was het een vrouw die hem aantrok dan belde hij aan om weloverwogen zijn oneerbare voorstellen te doen, een kleine dienstverlening en hij zou uitstel van betaling aantekenen. Hij vond dat hij goed werk deed om zijn klant even wat financiële lucht te geven. Zijn methode zoals hij het eufemistisch noemde vond veel aftrek.
Maar hij had ook menige klap moeten ontwijken, rondvliegende huisraad en flarden spuug. In dergelijke gevallen moest hij tot zijn spijt tot inbeslagname overgaan, soms werd het hele huis ontruimd. Aangifte doen had weinig zin, zijn oneerbare voorstellen waren onbewijsbaar bij de politie. De verdachte kon even goed beweren zelf te zijn verleid.
Toch zwom hij in zijn eigen fuik. In vergelijking met zijn collega’s was zijn opbrengst
zo significant laag dat zijn eigen buro hem ging schaduwen.
Na confrontatie bekende de lelijke man zijn methodiek, jankend als een maanzieke wolf. De baas dreigde hem juridisch te zullen vervolgen om smartengeld op hem te verhalen. Door zijn ‘avontuurtjes’ moesten ze hun gerenommeerde bedrijfsnaam veranderen. Hoe meer hij jankte hoe meer de baas serieus overwoog om hem inderdaad totaal uit te kleden. Het was de lijflucht vermengd met sigarenrook die de baas ervan weerhield.
Plotseling had de dikke man het hele buro omgekieperd zodat de baas met zijn keel onder de rand van het buroblad lag. De secretaresse had het kabaal in de directiekamer gehoord en wist met haar kunstnagels haar baas te ontzetten. Zo was dit voorval in de krant gekomen. De dikke man is nog altijd voortvluchtig, zijn huis is inmiddels ontruimd. Uit naspeuringen bleek dat hij een uitstekend tafeltennisser was. De nieuwe bedrijfsnaam van het incassoburo is nog onbekend. Ook een overweging kan soms levensbedreigend worden, zo blijkt. Reflectie is niet altijd raadzaam.

[Coen Cederik is werkzaam in Milaan als belastingconsulent en stuurt ons de meest bevreemdende ‘Italiaanse toestanden’ door die hem aldaar verblijvend ter ore komen. Dit verhaal verscheen eerder in het gelijknamige boek: ‘Italiaanse toestanden’