De commando-eenheid bleef in shock achter rond de rotonde, nadat het bejaarde lichtschip in een oogverblindende flits…met tent en al…de hemel in was verdwenen richting Alpha Centauri. Het nabeeld van de flash bleef nog uren nagloeien op het netvlies van de aanwezige ‘Special Forces’. Behalve het geelgebleekte gras op de rotonde was er geen spoor meer te ontdekken van de UFO-achtige schotel…alsof ‘Het’ er nooit geweest was.
De ambulante nazorgdienst van het WIVMEG merkte dat de besmette Zolderveners in de sporthal plots zeer verdrietig waren op het moment dat de UFO verdween. Ze ervoeren een telepathisch gemis. De ‘Kwab-patiënten’ vertoonden tekenen van rouw, wilden nauwelijks meer praten, hadden geen enkel tijdsbesef.
Wel stopte ze alles in hun mond of likten aan de dingen. Soms raakten ze daarbij in vervoering als ze de smaak te pakken hadden. Ze bevonden zich, volgens de auto-cue van Stuifeling, in een temporair fluïdum, zonder enige behoefte aan meting. Het hele ziektebeeld leek een regressie naar de kindertijd.
Alarmerend was het feit de observanten en behandelaars langzaamaan dezelfde tekenen begonnen te vertonen. Sommigen begonnen ook al licht te pulseren. De besmetting met lichtpapillen ging dus dwars door alle hoogwaardige plastic beschermingslagen heen. Elk materiaal leek poreus te zijn voor de penetrerende kracht van de lichtpapillen die kennelijk alles wilde proeven, ongeacht wat…
De rotonde werd stilletjes ontruimd. Het voelde voor de commando’s als een nederlaag dat ze niets hadden kunnen uitrichten tegen deze buitenaardse overmacht van ‘de Kwab’. Een klap voor hun gevestigde reputatie. Er zou nog heel wat beeldvorming voor nodig zijn voordat deze smet werd uitgewist. Het gevaar lag op de loer dat wrijven in deze vlek de smet alleen maar groter zou maken. Generaal Stuifeling verdween definitief uit beeld. Begrijpelijk, want waarom zou je niet meteen de auto-cue in beeld brengen?
In de weken daarna werd duidelijk dat de lichtpapillen zich in elke Zoldervener vermeerderden om daarna vrijelijk te gaan rond zwermen of zwerven, op naar nieuwe beproevingen. De bijwerkingen waren uiterst zorgwekkend voor het WIVMEG, de steunpilaar voor elk regeringsbeleid leek steeds meer op een blindegeleidestok met houtworm.
Wat moest een samenleving met zorgeloze landgenoten, zonder tijdsbesef, verlegen, naïef, gebrek aan rationeel argwanend vermogen…met een overdreven wellust om alles te willen proeven. Zouden ze ooit nog volwaardige burgers kunnen worden of moesten ze als verloren worden beschouwd?

Het leger had de Zolderveense rotonde nu geheel onder controle, aldus generaal buitendienst Stuifeling die de persverklaring voorlas vanaf de autocue. De gestrande UFO, inclusief buitenaards personeel, was succesvol in quarantaine geplaatst, luchtdicht geïsoleerd door een lichtdoorschijnende tent van hoogwaardig plastic, waarbinnen het luchtschip pulseerde alsof het hoge koorts had. De bevolking moest preventief worden beschermd tegen elke mogelijke infectie van elke vorm van buitenaards geweld, mogelijke virussen en andere plaagbacillen.
Volgens het script van Stuifeling was nu ook het WIVMEG in beeld, het wetenschappelijk instituut voor milieu en gezondheidszaken. Zij hadden inmiddels biometrische puncties van de Kwab genomen en op kweek gezet om de aard en herkomst ervan te determineren. De punctie was door een steriele robotarm op rupsbanden gedaan om veilig een dosis Aliënsap af te tappen. De eerste resultaten van de analyse waren er al, glunderde de woordvoerder: De kernsubstantie van de invasieve Extraterrestriële Homp zou louter bestaan uit identieke lichtpapillen die vrijelijk samenzwermen tot een schijnbaar coherente wolk dan wel als enkelingen onafhankelijk kunnen rondzwerven.
Het betoog duurde de aanwezige pers echter veel te lang… journalisten begonnen hun urgente vragen te roepen: “Hoe is het met de Zolderveners, waar zijn ze en wat voor schade hebben zij opgelopen?”
Stuifeling sloeg zijn oogleden neer en zuchtte diep in de batterij microfoons…
Op een toon van gepijnigde weemoed formuleerde hij zijn moeilijk te brengen boodschap: “De besmette Zolderveners geven licht, en pulseren…ze komen nogal kinderlijk en verlegen over, alsof hun normale kritische, rationele vermogen van argwaan is aangetast door blootstelling aan hyperfrequente Smaakgolflengtes…!”
“Smaakgolflengtes?, maar wat zijn hun directe klachten?” , werd er geroepen.
“Welnu, dit is juist het vreemde…ze klagen niet…ze willen alleen maar graag naar buiten en liefst in de nabijheid van de Kwab zijn…hetgeen wij uit veiligheidsoverwegingen uiteraard niet kunnen toestaan…”
Stuifeling beloofde zo snel mogelijk de aangetaste Zolderveners weer met hun overige familie te zullen verenigen. Wat hem op hoon van de aanwezige perstijgers kwam te staan, die maar bleven roepen : “Maar ze klagen niet…hoe kun je patiënt zijn zonder klachten?”
Generaal Stuifeling had hier geen commentaar op, de auto-cue leverde geen citaten meer. Hij voelde zich leeggezogen en vroeg zich maar één ding af: Wat zijn in hemelsnaam lichtpapillen?

Het mondeling getuigeverslag van de lichtpulserende antropoloog werkte als magneet. ‘Het’ had zich geen betere reklameboodschapper kunnen wensen. Wie wilde er nu niet ingelicht worden met puur licht. Het zag er op afstand uit als een grootschalig bevolkingsonderzoek.
De Zolderveners stonden bijna toegewijd in eerbiedige rijen om ‘de Kwab’ te ‘mogen’ ontmoeten. Hetgeen extra opmerkelijk was omdat de Zolderveners de eigen overheid tot op het bot wantrouwden.
In de volksmond had ‘Het’ inmiddels verschillende namen: eerst sprak men nog besmuikt over ‘de Kwab, het Spul, de Romp, de Homp’ , maar nadat de antropoloog hen had verzekerd dat het deze buitenaardse intelligentie geen ene bal kon schelen hoe ‘Het‘ genoemd werd. Elke naamgeving was om het even… ‘Zolang het maar smaak heeft, namen doen er in het geheel niets toe’, lichtte hij toe.
De een na de andere Zoldervener werd aldus in blind vertrouwen en uiterst efficiënt door de slurf van de fluïde Homp opgeslorpt en even later geheel doorgelicht in vloeibare vorm weer uitgescheiden. Hun gezichten gloeiden daarna van opwinding alsof ze als herboren kinderen zojuist uit een pretparkattractie kwamen gestapt.
Het leek allemaal te mooi om waar te zijn, ‘Het’ gebeurde op een wonderlijk spontane wijze, ware het niet dat de landelijke autoriteit er lucht van kreeg van het illegale bezoek van buitenaardsen.
Binnen een etmaal ontvouwde zich de voorspelbare xenofobe reactie. Hysterische noodtoestanden.
Tegen het ochtendgloren hadden commando-eenheden ‘Rotonde Zolderveen’ hermetisch omsingeld en de euforische bewoners als slachtoffers in de plaatselijke sporthal ondergebracht. Zij zouden zijn gehersenspoeld door de invasieve Aliëns. Rotonde Zolderveen was nu officiëel tot oorlogsgebied verklaard. De ‘Romp’ wist zich nu omgeven door angstige met wapentuig beladen ‘special forces’. ‘Het’ leunde nog altijd ontspannen tegen de laserbeam terwijl het zijn lichtpapillen liet rondzwermen als een enorme wolk vuurvliegjes.
Het zag er ontwapenend uit als een vrolijk ironisch commentaar.

De betovering van het Ufospektakel op de rotonde van Zolderveen overschaduwde ruimschoots de collectieve afschuw over de verorbering van hun bloedeigen niet-westerse antropoloog. Het aanhoudende gegons leek de menigte in een kalmerende trance-toestand te brengen. Vanuit engel-perspectief leek ‘t wel een dubieus openlucht-popconcert met die éne enkele toon, ondersteund door een exuberante lichtshow. Op het moment dat het gegons abrupt stopte gleed er een oplichtende gedaante langs de laserbeam naar beneden, nog enigszins verkleefd met de kwabachtige figuur die hem nog even daarvoor had opgeslorpt. De antropoloog nam geleidelijk weer zijn vorm aan en zag er opgeladen uit, zijn verschijning gaf domweg licht. Hij hield zijn handen in de dankstand, namasté, tegen elkaar en boog minzaam voor de kwab. Alle angst vloeide weg uit de betoverde menigte. Was dit nu een buitenaardse wijze van communiceren, zonder woorden, puur met louter licht?
De Zolderveners onthaalden hun moedige verkenner als een held, iedereen wilde hem aanraken en weten wat hem zojuist was overkomen.
De antropoloog lichtte fluoriserend op in de avondschemering, de euforische omstanders tot rust manend. Hij keek nog even dankbaar om naar de oude UFO waar de bejaarde kwab geduldig de wacht leek te houden…en begon te vertellen:
“Mensen luister, stil…dit is ongekend, ik ben…ik ben..helemaal ingelicht…en doorgelicht… je moet het zelf meemaken om het te geloven…Ik werd van vloeibaar licht, en oneindig zacht opgezogen…afgelikt door een tunnel van duizenden gekleurde tongen…deze wezens communiceren door te proeven en door zelf geproefd te worden…’Het’ nodigde mij uit een hap uit zijn romp te nemen…..in plaats van oren hebben ze papillen…!!”, hijgde hij buiten adem.
“En, heb je gehapt…. hoe smaakte het dan?”, drongen de omstanders ongedurig aan.
“Het smaakt….ongekend…je weet niet hoe ‘Het’ proeft…maar het smaakt naar…naar…”
Hier stokte zijn getuigeverslag, er waren kennelijk geen woorden meer.
“Er is maar een weg voor ieder van jullie…en dat is: zelf proeven en te worden geproefd…’Eten is Weten’…ja, zo zouden ze het zeggen als ze gewoon konden spreken”.

Het ruimtewezen leunde schijnbaar nonchalant tegen de laserbeam aan. De nogal fluïde romp toonde hier en daar wat bewegende uitstulpingen dan wel lillende holtes.
De huidskleur was niet nader te definiëren, maar leek licht op te zuigen uit de lichtzuil alsof er energie werd bijgetankt.
Ogen kon men er niet in ontdekken en de aanname dat wat boven op een lichaam zat altijd het hoofd moest zijn leek een voorbarig vooroordeel….het had geen gezicht. Wel was het evident dat dit wezen de gehele omgeving met volle aandacht absorbeerde, als was het een sponsachtige die buiten gewoon nieuwsgierig was.
Onder de toeschouwers ging er een binnensmonds geruis rond van onderling gekonkel:….was dit een goddelijk bezoek dat hulp zou bieden voor dat epidemische menselijk tekort?….was het een vredesonderhandelaar?…. een asielzoeker?…kwam het een boodschap overbrengen van een hogere intelligentie?…een afgevaardigde van een of andere aan lager wal geraakte buitenaardse beschaving?…gezien het slecht onderhouden ruimteschip…was het op zoek naar een garage?
De wildste speculaties en complottheorieën over doel en herkomst van het ruimtewezen waren er te beluisteren: Volgens sommigen zou hij lijken op Methusalem de meest legendarische bejaarde uit de bijbel…en dat ‘Het’ evengoed een zij als een hij zou kunnen zijn…of beiden tegelijk…of geen van beiden…
Hoe zou zo’n wezen zich voortplanten?…vooralsnog was het in de ogen van de onbevooroordeelde leek vooral een ondefinieerbare massa spul.
Een zelfbenoemd deskundige met een academische graad ‘Niet-Westerse Antropologie‘ wierp zich op om contact te leggen met de anonieme bezoeker.
Dat deze onverwachte gast Niet-Westers was stond bij voorbaat al vast. Alsof hij een heilige roeping volgde stapte hij vastberaden naar voren uit de huiverige menigte die vol ontzag achteruit deinste. Hoe zou deze expert het aanpakken? Hoe zou hij aanpappen met zo’n fluïde kwab? Op welke wijze communiceerde deze nog onbekende vorm van intelligentie?
Onbevreesd naderde de eigengereide verkenner met open handpalmen uitgestrekt naar de ongenode gast. De Prelude van Bach viel stil na haar vredige slotaccoord.
Het wezen zweeg in alle talen terwijl het met een slurfachtig tentakel tastte richting de bemiddelaar. Er ging een flits van huivering door de aanwezigen toen de slurf contact maakte en met het geluid van een langgerekt slurp de Antropoloog opzoog in zijn buitenaardse lichaam. Spoorloos verdwenen. Het lichtschip begon op een gonzend lage grondtoon te pulseren in schitterende kleuren.

Op een landerige zomeravond landde een tamelijk gedateerd model UFO op de verlaten rotonde iets buiten de bebouwde kom van de Vinexlokatie. Zo op het eerste gezicht een oldtimer onder de buitenaardse luchtschepen. De grijsgrauwe schotel pulseerde een flauw neonlicht. Traag schoof er vanuit de zwevende bodem een laserbeam naar de grond waarlangs een hoogbejaarde Aliën naar beneden gleed. Zowel de huid van de buitenaardse als die van het geriatrische lichtschip was verweerd en gebutst alsof het een reeks van botsingen had doorstaan. Ook de huid was naakt en bezaaid met putjes, kleine kratertjes, wellicht het gevolg van een permanente regen van kosmisch gruis? Wat dreef een Aliën ertoe om uitgerekend hier in dit gat te landen of was het een noodlanding geweest? Uit het lichtschip klonken flarden van de eerste prelude van het Wohltemperierte Klavier. Een opname van pianolegende Glenn Gould die ooit op een massief gouden plaat door NASA de ruimte was in geschoten als summier bewijs van aardse beschaving. De hele Vinexbevolking van Zolderveen had zich muisstil rond de rotonde verzameld, gebiologeerd als ze waren door dat mysterieus pulserende licht.