Schoot

Je moet er niet aan denken om iets te vergeten,
hoewel je meestal vergeet om er aan te denken.

Wie ergens niet aan probeert te denken nodigt
het steeds uit om weer langs te komen.

Als je het op schoot neemt en het doodknuffelt
wil het van je weg, dat is de natuurlijke loop.

Objectiveren laat zich niet wegdenken,
het laat zich alleen verteren door het subjectieve proces 
van gewaarworden naar gewaar zijn.

Ervaring tot object maken is een strategie om controle te krijgen,  
subjectieve verwerking is het proces om de controle los te laten.

Objectiveren is het domein van het hebben,  
je hebt immers een concept over het zijn.  
Het subjectieve is de ingang tot het zijn,  
de directe zintuiglijke ervaring.

Zakdoek

Zoals het eeuwige kind F Wildesheim al eens opmerkte:
‘Er Zijn’ is buitengewoon grappig,
maar ‘Er Niet Zijn’ is zo mogelijk nog grappiger,
want dit laatste veronderstelt dat iets ervaart dat het er niet is.

Ontkenning als bevestiging.

Ogen dicht en je bent verdwenen, ogen open en je bent er zomaar weer vanuit het niets.
Het lijkt wel het eerste spel.
Kinderen spelen daar graag mee omdat de ontdekking een ongekend plezier genereert. Voor het geestesoog blijf je er natuurlijk of je je fysieke ogen nu sluit of niet.
Maar ook voor het geestesoog kun je je ogen proberen te sluiten… en opmerken wat blijft…dat het geestesoog steeds open is.
Verstoppen en ontdekt worden is wellicht de meest basale spel-ervaring, existentiëel. Elke baby ontdekt dit wonder telkens weer opnieuw. Wonderlijk genoeg is dit ontdekken telkens weer authentiek en vers…
hoe vaak dit openbaar geheim ook herhaald wordt.

Nog altijd als ik Wildesheim bezoek
verstopt hij zich graag…achter de gordijnen, achter zijn zakdoek, achter zijn boek of gewoon : achter zijn gezicht met de ogen dicht, in opperste verrukking om te worden ontdekt.