Hond heeft geen zelfbeeld, ze ruikt hoe haar aard zich verhoudt
tot het omringende geurveld. Ze snuift de data op en heroriënteert
zich elk moment, zo vindt ze haar eigen weg met ons.

Soms zijn we haar kwijt, turen we in de verte…waar blijft ze nou?
Blijkt dat ze stilletjes achter onze rug samen met ons staat te kijken
waar ze nou toch bleef.

Baasjes moeten normaal doen…zich niet verstoppen, wegrennen
of even willen aanlijnen, dan wordt de baas bij zijn broekspijp
gebeten en tot staan gedwongen…als een onwillig schaap.

Hond rent als een dolle vos kriskras door het bos, onvermoeibaar.
Tot ze de auto ziet…en plots dodelijk vermoeid laat ze zich omvallen,
op haar rug rolt en gluurt met één oog naar onze reactie.
Ze laat haar roze buik het werk doen. Pas als we haar de hemel
in prijzen om haar wellust veert ze op en springt in de auto.
Thuis eindigt het geurspoor, waar het lekker naar ons stinkt.

Onder de wiskundeles, tijdens een schriftelijk proefwerk
onderging ik een transcendente absentie. Opgenomen
in een zorgeloze lichtwereld genoot ik totale vrijstelling
van cijferkundige berekening. Getalsmatig was ik in de
minderheid…of beter gezegd, ik was teruggebracht tot nul.
In opperste vervoering zat ik met gesloten ogen naar een
nergens eindigend hemels plafond te staren…tot opeens
Meester van der Wal mij tot de dagelijkse orde riep:
‘Zeg, van Geenen wat zijn we hier aan het doen?
Wist de wiskundeman veel…dat hij mij stoorde in een zeer intieme
kosmische beleving. Ik keek hem verwonderd aan terwijl hij
mij dwingend wees op mijn proefwerk dat vol willekeurige dansende
getalletjes stond, met in de kantlijn vreemde droedels van wel
zeer onwiskundige figuren. Hij verwachtte een plausibele
verklaring die ik hem niet kon leveren. Het werd een dikke
onvoldoende en een pijnlijk meewarige blik. Dat ik een nul was
en vervuld was in verlangenloosheid was een som die
uiteraard totaal onberekenbaar was. Ik zwom als het ware
in het meer dan de som der delen. Wiskunde had mij uitgewist.

De eerste auto in mijn leven

die in ‘A Perfect Day’ wegzonk
in een diepe modderplas waarna
hun hoedjes kwamen bovendrijven.
Onze eerste auto was een Skoda
waarmee we per abuis op het circuit
NeurenburgerRing verzeild raakten.
Daarna kwamen de VW-kevers in
ons mobiele leven, de Ford Anglia,
Opel Kadet en Fiat Mirafiori….
Allemaal opgelapte afdankertjes,
afgeschreven met dagwaarde nul.
Opgereden tot de bestemming
van sloopwaardigheid was bereikt.

Van de Citroën DS, alias de Snoek

mocht ik aan aantal keren proeven,
als nipjes van een exquise likeur…
Wanneer ik mee mocht rijden naast
mijn pianoleraar, wegzinkend in de
ruime autofauteuil, geruisloos
opstijgend, als in een ruimteschip
zwevend over Gods ondoorgrondelijke
wegen, op weg naar huis.
Waarschijnlijk dacht ik:
‘Er wacht mij ‘n gouden toekomst als pianist,
gewichtloos gedragen door een Snoek…’
Er bleek geen enkel oorzakelijk verband.
In de wachtkamer bij de dokter werd mij
duidelijk het verkeerde beroep te hebben
gekozen, toen ik daar bladerde in het blad,
Arts & Auto… waarin het oorzakelijk verband
pagina na pagina werd aangetoond. Toen ik
eindelijk aan de beurt was, bleek dat mijn
kettingrokende huisarts mij niet kon genezen
van mijn leegte in de vorm van een Snoek.

Met je vriendje kon je eindeloos kijken naar de grijparm op de kermis
die steeds vergeefser het goudgeverfde horloge probeerde te winnen uit de glazen bak met het witte aquariumgrit. Opgeven was kennelijk geen optie. De stoere vader hield zich groot na ieder bijna… en wisselde nog wat kleingeld. Je had geen geld, dus niks te verliezen. De omstanders wisten al lang hoe laat het was en genoten gratis mee. Hoe langer het duurde waagde je het niet om te lachen als het uurwerk in het grit viel. Je zorgde wel dat je weg was voor de man blut was en getergd moest afdruipen. Die ene keer dat het horloge er uitgevist werd waren we verbijsterd. De man wisselde het horloge meteen weer in voor een lading kleingeld…en ging door met grijpen. Hij wist dus zelf ook hoe laat het was, maar het kwartje viel niet. De grijparm is inmiddels vervangen door het internet… het devies is graaien maar.
De wereld…tot kermisattractie gebombardeerd.


De aardige oom gooide nooit iets weg. Hij bleef vrijgezel en schonk tijdens zijn leven al wat hij toch toevallig over had aan kennissen en familie waar hij over huis kwam.
Hij informeerde nooit of mensen het gegeven ‘ding’ wel mooi vonden of goed konden gebruiken, daar ging hij gewoon vanuit. De gulle oom genoot zichtbaar van de reacties als hij zomaar iets ongevraagd achter zijn rug tevoorschijn toverde.
In verlegenheid gebracht dorst de gelukkige ontvanger het ‘ding’ niet te weigeren en schonk onze gulle Oom nog eens bij, want hield wel van een klein borreltje. Niet dat hij veel dronk, maar wel vaak.
‘Hoho niet teveel, schenk liever straks maar wat bij…’
Het gegevenpaard-dogma bracht mensen in een lastig dilemma.
Als hij opeens onaangekondigd voor de deur verscheen haalde men snel het spul van zolder of uit de kelder om het neer te zetten.
Als er iets ontbrak in het meubilair dan ontsnapte dat zelden aan zijn aandacht en vroeg dan waar dat mooie ding gebleven was. Zo was er en een rijk arsenaal aan smoezen ontstaan.
Wat hij voor werk deed bleef in schemer gehuld… hij scharrelde wat rond. Wel leek hij vaak te verhuizen. Als je ernaar vroeg had hij telkens een ander adres.
Waar onze goedgeefse oom al zijn overtollige spul vandaan haalde… daar kwamen we nooit achter. Als iemand er al eens naar dorst te vragen zei hij:
‘Dat weet ik niet meer zo…ooit eens gekregen, gevonden of geleend…schenk nog ‘s bij misschien herinner ik me het weer’
Op het laatst kreeg men de zenuwen als er aangebeld werd.
‘Kijk even uit het raam… het zal toch niet de mecenas wezen?’