De langstzittende voorzitter van het volkstuincomplex hechtte er aan om elke vergadering plechtig te beginnen met het herdenken van de ons ontvallen medetuinders. Dit ritueel bracht de opstandige gemoederen tot rust en zette aan tot enige introspectie alvorens de meer omstreden agendapunten te behandelen, punten die steevast tot ophef en verontwaardiging leidden…gemor en stemverheffingen. Een minuut stilte suste de gelederen bij voorbaat.
Gaandeweg werd duidelijk na voorzichtige navraag dat er 9 van de 10 keer helemaal geen tuinders overleden waren op ons complex. Toen ik terloops informeerde naar de naam van het sterfgeval pareerde de voorzitter mijn nieuwsgierigheid door te wijzen op het enorme landelijke bestand van volkstuinders waar statistisch gezien altijd wel een spaanders moest vallen. Maar dit zou onder onze vier ogen blijven, dat begreep ik toch. Het lag immers nogal complex en gevoelig.

Na zijn debuutroman ‘Kweekvlees’ , kon Victor Smulgers riant leven van zijn succes. De pageturner over het overbevolkingsvraagstuk zette het debat op scherp over wie er zoal overbodig waren. Herdruk op herdruk, filmrechten verkocht, vertalingen wereldwijd. Smulgers kon voorgoed op zijn lauweren rusten ware het niet dat hij voor van alles gevraagd werd.
Als presentator, als zanger, als quizmaster, als politiek commentator, lijstduwer voor een politieke partij…
Hij bleek als deskundoloog van alle markten thuis.
Toen hij van alle smaken geproefd had wilde hij nu eens echt zijn passie volgen, Food & Wellness. Hij opende ‘Brasserie Smulders’ waar hij louter voorgerechten liet serveren voor zijn bekende medelanders. Via een lifestream kon het gewone volk van volgers getuige zijn van het savoureren van de meest exquise amuses, verdwijnend in door naam en faam beroemde monden.
Inmiddels had het boek de status van musical bereikt.

De zojuist gelande aliën wandelde traag over het glad geschoren gazon van het paviljoen en meldde zich bij de dienstdoend psychiater, die onbevangen het gesprek opende. Hij maakte wel gekkere dingen mee.

“Wat kan ik voor u doen, u ziet nogal groen….terwijl uw soort toch als ‘Grijzen’ bekend staan ?”

”Het voelt inderdaad heel vreemd, ontheemd” , klinkt het wezen, “en ik heb geen lontje… daarom mag ik het ergste vrezen…” , laat het buitenaardse langs telepathisch weg weten.

“Slaapt u wel goed ?” ,vraagt de zielzorger.

“Wij buitenaardsen kennen geen dag en geen nacht rust”, verklaart de aliën…“altijd wakker zijn is ons lot…wij gapen als de ruimte”

“Kan het zijn dat u jaloers bent op de slapende mensheid..bezoekt u daarom onze planeet… om ons te bespioneren hoe we dat toch klaarspelen: ‘de slaap der vergetelheid’ …?”

Kennelijk werd een gevoelige snaar geraakt. De aliën zweeg veelbetekend, kleurde groener dan groen en begon op te zwellen tot proporties die de toch al dunne huid doorzichtig maakte.

De gipswitte behandelkamer kleurde instant gifgroen terwijl de aliën uit zicht verdween, alles zat onder het groen… letterlijk geinfiltreerd in het menselijk domein.

Buiten zag de psychiater, die nergens meer van opkeek, een pulserend lichtschip doven en opgloeien tot het wegflitste. Hopelijk met de nodige informatie inzake orthosomnia.

De behandelend arts kwam die nacht niet in slaap. Hij werd wakker gehouden door zijn lichaam dat fluoriserend pulseerde. Het onderzoek was mogelijk in volle gang. Met wijdopengesperde ogen doorstond hij het ongevraagde experiment.

-U bent het toch?
-Natuurlijk ben ik het, wie zou ik anders…
-Wat een eer en genoegen om u in levende lijve te ontmoeten.
-En wie bent u dan?
-Een anonieme bewonderaar, ik heb al uw boeken verslonden.
-Wat leuk om te horen zeg, ik heb echter nooit een boek geschreven!
-Haha, die onverwoestbare ironie van u en dan zo’n gezicht erbij trekken.
-Maar ik trek echt geen gezicht hoor?
-Geweldig, u bent onbetaalbaar, u speelt het spel van ontkenning perfect.
-Welnee, ik….
-Zie je wel, u houdt gewoon stug vol, net als de hoofdpersoon in uw boeken…zo biografisch…
-Hoe heten mijn boeken dan…. “De Persoonsverwisseling?”
-Nee, die ken ik nog niet…is dat een titel in voorbereiding?
-Inderdaad, lijkt mij echt iets voor u, om naar uit te kijken.
-Zou ik eventueel uw handtekening mogen, voor mijn vrouw, die is ook fan.
-Natuurlijk, zegt u maar waar….
-Hier graag, op deze envelop…
-Zo, alstublieft…. veel plezier ermee!
-Ja maar, dit is een heel andere naam…nogal onleesbaar.
-Het is een pseudoniem…anders word ik steeds lastiggevallen.
-Nu begin ik toch te twijfelen… bent u toch iemand anders?

We leven nog steeds in het megaloceen. Nog steeds verschijnen
er artikelen die vermanend waarschuwen dat we vooral het dier
niet te antropocentrisch mogen benaderen. Zo zou het dier uit
zicht raken en de vermeende objectiviteit in gevaar komen.
Maar laten we toch eens zo moedig zijn om in de spiegel te kijken
die onze oorspronkelijke natuur ons voorhoudt.

Men kijkt op een veel te antropocentrische manier naar de mens,
zo verlies je het dier in de mens. Alle vermeend unieke menselijke
eigenschappen die dieren zouden ontberen blijken stuk voor stuk
valse aannames. Elke menselijke uitvinding is een nabootsing van
de natuur. Zelfs kunstmatige intelligentie is een slap aftreksel van
de geest van de natuur. Het kunstmatige zit hem in het van buitenaf
reproduceren in plaats van het van binnenuit organisch evolueren.

Voorspellingen hebben nogal vreemde ongewenste bijwerkingen.
De onheilsprofeet ziet tot zijn spijt, graag beren op de weg…
Hij is er zelf nogal dubbel over. Enerzijds waarschuwt hij zijn medemens voor wat er gaat gebeuren. Anderzijds hoopt hij van harte dat zijn visioen foutief is, maar vreest zijn eigen gelijk… bang voor zijn eigen angst. Zou de profeet koste wat kost een goede voorspeller willen zijn dan zou hij zich actief inzetten om de gevreesde ramp ter plekke te helpen voltrekken… ook een ramp heeft kennelijk soms wat ondersteuning nodig. Maar een oprechte profeet doet dat niet.

Wat doen de gewaarschuwden meestal met een onheilstijding? Ze proberen mogelijk de ramp te voorkomen door te handelen, door nalatigheid te beoefenen, door offers te brengen of te bidden… Ze ontvluchten het mogelijke rampgebied of boeken juist een ticket er naartoe als ramptoerist.

Als de ramp uitblijft kan men tot de conclusie komen dat de strategie heeft geholpen, tegelijk is de voorspelling daarmee foutief gebleken…de profeet blijkt een charlatan. Wanneer men niets zou hebben gedaan was er wellicht ook niets gebeurd… hetgeen niet te verifiëren valt.Een profeet die zijn eigen sterfdatum voorspelt ziet zich genoodzaakt om als de dag daar is zelfmoord te plegen om zijn profetie waar te maken of de geschiedenis in te gaan als een waardeloze voorspeller en hoogbejaard zonder aanzien zijn dagen te slijten.

Sommigen vinden dat de profeet zelf de grootste ramp is. Toch mogen we, al met al, elke profeet, vals of niet, dankbaar zijn voor de enorme opluchting die hij genereert wanneer de beloofde ramp zich weer eens niet heeft voltrokken. Want, wat is er heerlijker dan een zucht van verlichting…de dans ontsprongen. Geen vuiltje aan de lucht.