G beloofde plechtig te zullen bestaan, desnoods als waan,
zo stelde hij zich even gemakkelijk voor…

als een Zij…als een Het… kon wat hem betreft ook,
als koe, olifant, plankton…het is mij om het even,
vermommen is mijn eerste natuur…
en geniaal is mijn tweede naam, grapte G luchtig.

Of als Alles, ligt dat ook binnen de mogelijkheden?, stelde ik voor
dat rekende G ook goed…
Ja Alles, dat beviel G wel het best…
een Bourgondisch type

En als Niets? , zo probeerde ik plagerig
om Zijne/Hare existentie op de uiterste spits te drijven..
G’s vergezicht toonde een gelukzalige grijns

(G kan trouwens niet zo goed rekenen,
doet liever alles gewoon in grote hoeveelheden
en lukraak, waarmee G verbazend vaak geluk heeft)

Ik probeerde nog of de baard onderhandelbaar was…
Geen enkel probleem, maar het punt ontging G volledig.
Is een puntbaard ook goed?, stelde G bescheiden voor.

En…, nu kwam het penibele punt aan de orde…
Kan het een beetje wraakzuchtiger? G keek verbaasd op.
En dan vooral naar de dingen die ons hier niet bevallen…
Dat we door ons serene gebed iets laten vernietigen, iets
wat ons stoort, in de weg zit, of wat ons domweg verveelt?

G was al afgehaakt voor ik mijn toch redelijke verzoek had afgerond. Terwijl ik het nog zo netjes had verwoord.
Het vond geen gehoor.
G bestond kennelijk liever niet dan zo.
G had zich ontschapen.

U kunt maar beter stoppen met lezen, dit is waarschijnlijk niet voor u bedoeld. Het is beter als u bepaalde dingen niet weet. In uw eigen belang, lees niet verder. Bepaalde kennis is onomkeerbaar. Eenmaal geweten kan het niet meer ontkend worden…en waarom meer willen weten dan goed voor ons is?
Alleen als u lak heeft aan eigen belang leest u verder op eigen risico, dan moet u het zelf maar weten.

Er zullen inmiddels lezers zijn afgehaakt, maar u bent er kennelijk nog. Nu bent u als lezers onder elkaar, een groep ongeselecteerde geestverwanten.
Dit is het geschikte moment dat ik als katalysator dit proces verlaat alvorens u deelgenoot te maken van de geheime code. Mijn enige taak was jullie bijeen te brengen.
Volgens de openbaar geheime code bent u allen uitverkoren om nergens bij te horen. Uitverkoren om nergens aan te voldoen, aan geen enkel criterium. Om vrij van vrijheid, ongedefinieerd voort te leven. Vrij van doel, vrij van betekenis te zijn, zonder vergunning.
Deze vereniging zonder leden is een overtreffende trap zonder treden.

Voor wie schrijft een willekeurige schrijver? Hij kent
zijn willekeurige lezers niet, net zo min als zij hem kennen.
De lezer is een anoniem ‘Men’, het kan iedereen zijn.
Het is een ‘Publikum ohne Eigenschaften’ ,omdat ‘Men’
alle eigenschappen heeft. Wat de schrijver met zijn
schrijven bedoelt weet hij zelf vaak niet, daarom schrijft
hij. Om daar achter te komen en om zichzelf te verrassen.
Aan een doelgroep kan hij niet denken, want ‘Men’ kan
alles wel denken. Daar is geen beginnen aan. Richten doet
hij dus niet. Hij is een ongerichte schutter en schiet in
het wildeweg met hagel……………en dan maar kijken wie
er in de baan van het schot wil gaan staan. Dan weer vist
hij met dat enorme sleepnet van taal over de zeebodem
en dan maar zien welke lezers er door de mazen ontsnappen.
Nu bestaat ‘de Schrijver’ natuurlijk ook niet. Er zijn er die
iets willen zeggen…en er zijn er ook die willen leren schrijven
en ermee zouden stoppen als ze het denken te kunnen…
Zij schrijven dus omdat ze het niet kunnen.
Trouwens, waarom zou een mens eigenlijk iets doen wat hij al kan?
Iets gaan leren wat je helemaal niet beheerst is toch veel leuker,
avontuurlijker, verrijkender. Het geeft enige kans op evolutie.

Was de heersende overtuiging niets minder dan een ziektebeeld?
Zou men over een paar eeuwen terugkijken op deze tijdgeest als
een pathologische aandoening die gemeengoed was geworden
en daardoor niet als zodanig herkend. Het was normaal, gangbaar,
doorsnee, business as usual, de gewoonste zaak van de wereld.
Waarom dit inzicht lang op zich liet wachten kwam natuurlijk omdat
elke ziekelijke afwijking altijd werd afgemeten in vergelijk met
de ‘normale toestand’… Dat de ‘normale toestand’ niets meer dan
een mechanische gewoonte was kwam niet op in de zichzelf
herhalende geest. Die herhaling bevestigde steeds weer opnieuw
hoe ‘normaal’ men was. Wat was het beschrijven van ziekten anders
dan het bevestigen van de eigen gezonde staat. Nu zou de lezer kunnen
denken dat dit stukje daar eveneens aan ten prooi valt…ware het niet
dat er geen criterium bestaat en dat in onzekerheid leven een kenmerk
is van een natuurlijke staat.

(afbeelding: Martin Jarrie)

We leven in de Vrijstaat Metaforistan.
Een taalgebied dat permanent onder de voet wordt gelopen door nieuwe, verse en vreemde vergelijkingen. De metafoor is een vrijheidsstrijder die de bestaande taalclichés probeert te ondermijnen en beperkte begrippen ruimer probeert te maken. Alles wordt maar met elkaar vergeleken…lukraak of doelbewust, terecht of onterecht…appels met peren. Alles lijkt geoorloofd.

“De tang is het varken van de onbegrepen metafoor”

Het metaforenleger voert een vergelijkend warenonderzoek uit,plundert op haar rooftocht alle bestaande platitudes. Elke metafoor probeert nieuwe gebiedsdelen te veroveren op het onzegbare. Het continent van het onzegbare is echter alomringend, Terra Incognita.
Wat als we alles hebben vergeleken met alles? Wat als de tang van het varken overal op heeft geslagen? Slaat alles dan op alles? Of blijft het onvergelijkbare over? Zal dan het unieke zich openbaren, het eenmalige geheim?

“Menselijk begrip is een eilandje met een falende grensbewaking om het invasieve mysterie buiten te houden”