Polarisatie in tijdloze verbinding.

Om te verbinden heb je minimaal eerst twee losse onderdelen nodig.
Twee scherven kun je samenbrengen en tot een nieuwe scherf lijmen.
Als de onlosmakelijke eenheid der tegendelen in de vergetelheid is geraakt volgt er een periode waarin alles dwangmatig kapot wordt gemaakt. Alles moet aan diggelen, fragmentatie krijgt dan vanzelf een meerderheid van gekwetste scherven., die uiteindelijk niets liever willen dan heel worden.
Tegendelen zijn van nature wederzijds afhankelijk, zelfs wederzijds aanhankelijk. Ze danken hun bestaan aan elkaar…ze definiëren elkaar, maar dat dient wel steeds opnieuw te worden bevestigd, bijvoorbeeld door een ritueel dat de bewuste wens leven in blaast.
Waar rituelen sneuvelen fragmenteert alles vanuit woede vanwege de verloren verbinding.
Heelheid die altijd gaaf is gebleven kan kennelijk haar natuurlijke aard uit het oog verliezen.
Daarom is een vaas van gelijmde fragmenten meer heel dan de vaas die nooit gesneuveld is. Het sneuvelverleden verleent waarachtigheid aan het geheelde heden.

Wat nu…als ‘nietsdoen’ de beste optie is.
Vergis je niet, niets doen is niet niks.
Niets doen is niet passief,
radicale nalatigheid heeft een enorme impact..
Het wil niets anders zeggen dan:
Niet nog meer vervuilen, vergiftigen, vernietigen.
Niets doen is zo gezien een ultieme handeling.
Niets doen geeft ruimte aan het spontaan herstel

van natuurlijk evenwicht.
Toegegeven, nietsdoen is radicaal, geweldloos verzet
en tegelijkertijd onvoorwaardelijke aanvaarding.
Met daadkracht heeft de mens zich nu wel bewezen
en daarmee ook het feit dat hij zich handelingsonbekwaam
en ontoerekeningsvatbaar gedraagt als het om het veilig stellen
van basale levensvoorwaarden gaat. Als enig dier weet de mens
zijn natuurlijke staat te ontkennen en leeft dus in permanente staat
van ontkenning.

De wetenschap houdt zich bezig met de volgende vraag:
Hoe bewijs je dat een zeldzaam dier is uitgestorven??
en niet is ondergedoken op een geheim adres?
Vanwaar deze bewijsdwang? ,zou eerder mijn vraag zijn….
Onderduiken is -daar is geen enkel onderzoek voor nodig-
naast het nooit ontdekt worden de beste overlevingsstrategie.
Een mooi voorbeeld is de liaan in het regenwoud
die de bladeren van zijn naaste omgeving imiteert.
Boquila trifoliolata, ook plastic namaakbladeren bootst hij na.
Hoe weet deze liaan dit? Met hetzelfde bewustzijn als datgene
wat hier deze tekst leest? Het vermogen om elke gewenste vorm
zelf te belichamen, zoiets zal een lezend mensdier
deze geniale plant niet gauw nadoen.
Onderduiken in het openbare domein door imiteren, onderwijl
kun je het domein scherp in de gaten houden.

Wie weet zijn wij omgeven door dergelijke simulanten?
Ik ben er al één bij toeval op het spoor gekomen
Het betreft:
‘Plantbeest Mietbol’ , de nieuwe vega vleesvervanger
Plantbased Meatball

In de ‘Hagiografie van de Dorpsgek komt ‘Schurfie’ voor.
Een onbruikbare ronddolende figuur die gewoon in de gemeenschap was opgenomen. Wellicht niet als volwaardig, maar zijn eigenaardigheden en bijkomende defecten werden destijds nog ruimhartig goedgekeurd. Dorpsgekken hoorden erbij en werden gemist als ze in de dagelijkse rondgang ontbraken.  Ze zorgden voor ophef en vertier. Met hun dwaas/wijze gedrag waren ze een spiegel voor het ‘normale’ grijze doorsnee-leven. Als ‘zwart’ afwijkend schaap definieerden ze de kudde. Zijn naam ‘Schurfie’ ontleende hij aan het feit dat hij de overblijfsels, de koude prakjes van de vorige dag opgewarmd kwam opeten. Wie nooit warm eten weggooit weet dat het de volgende dag lekkerder smaakt dan ooit.
Restjesdag is een feestmaaltijd. In restaurants zul je dit genoegen echter nooit aantreffen…restjes verdwijnen daar meedogenloos in de afvalbak.
Mijn vader at graag schurfies, warm op een oude boterham, hij initieerde mij in de gastronomie van de restverwerking, een geheime en rijke traditie.
De dorpsgek krijgt geen erkenning meer in de moderniteit, hij wordt afgekeurd en met medicatie zoet gehouden om buiten beeld te houden. De technologische ‘hoogcultuur’ heeft geen spiegel meer nodig van de ‘onbruikbaren’… Het streven lijkt dodelijke perfectie te zijn.

Iedereen kent ze wel, de pesters en de opperpester
die zijn medepesters overtroeft.
Hij wordt de leider in het negatief aandacht trekken.
Niemand durft hem te weerspreken want dat maakt
de weerspreker tot een nieuw doelwit.
De enige veilig haven is het stilzwijgend volgen van
de pestleider en natuurlijk applaudisseren.
Pestleiders zijn altijd op zoek naar nieuwe doelwitten
om de aandacht vast te houden.
Ze krijgt enorm de pest in als zij niet in het middelpunt
van de aandacht staan.
Het maakt niet uit hoe of waarmee de aandacht gevangen
gehouden wordt, alleen maar dat de gevangene zich onderwerpt.
De pestleider neemt de aandacht in gijzeling om zijn
machteloze woede met oppermacht te maskeren.

De normaalridders zijn in de meerderheid.
Normaalridders baseren zich op de dubieuze aanname, ‘meten is weten’…
waarmee alles wat niet meetbaar is geen enkel bestaansrecht heeft.
Deze afgemeten houding maakt de in beginsel relatieve aanname absoluut.
De meetlat vormt immers het onomstotelijk bewijs.
Dat een meetlat feitelijk alleen zichzelf meet wordt gemakshalve vergeten.
Deze aanname, beter gezegd ‘waanname’ verleent in combinatie met een zwijgende meerderheid totalitaire macht aan de normaalridders.
Wie zwijgt stemt toe en zo helpen ze de normaalridders aan een meerderheid.
Om alle voordelen mee te kunnen genieten doet de zwijgende meerderheid alsof ze normaal zijn, uit opportunisme. Niet instemmen leidt tot uitsluiting en stigmatisering,
Een leven als afwijking is toch niet normaal, wel nee… dat is abnormaal.

Acht ‘gezonde’ ‘normale’ mensen melden zich bij verschillende psychiatrische ziekenhuizen voor behandeling. Ze verklaren bij de intake stemmen te horen, verder gedragen ze zich normaal. Zeven van de acht worden opgenomen met de diagnose schizofrenie. Ze krijgen zonder diepgaand onderzoek veel en verschillende pillen voorgeschreven.
Daarna vertelt de onderzoeker aan de staf van het ziekenhuis over zijn experiment en kondigt vervolgens aan om in de komende maanden patiënten door te sturen met het verzoek aan de staf of ze de wellicht de pseudopatiënten eruit kunnen zeven. Er worden in twee maanden tijd totaal 82 pseudopatienten uitgefilterd.
De onderzoeker vertelt achteraf eerlijk dat hij niemand heeft doorverwezen.Dit klinkt als een Practicle Joke of beter een Sick Joke, ware het niet dat dit een serieus experiment is geweest dat de willekeur van de diagnostiek aantoont. Dat gezonde mensen zo makkelijk als geestesziek worden verklaard en de mensen die echt geestelijk lijden als simulanten worden weggestuurd. Het toont ook de goedkope gemakzucht aan waarmee mensen met pillen worden afgescheept zonder iets aan hun dieperliggende problematiek te doen. Medicijnen met ernstige bijwerkingen.In het huidige Nederland leeft een jongen die meer dan 10 verschillende diagnoses heeft overleefd. Geen enkele instantie kon hem helpen.

Dit voorbeeld komt uit de studie
‘Wat is Waanzin?’ van de Engelse psychiater Darian Leader.