Vogels zijn muzische wezens, fonetische poëten.
Nachtegalen drukken zich uit in tweehonderdvijftig verschillende klanken.
Dat zijn er veel meer dan in welke menselijke taal ook.
Vergelijk het met lettergrepen. Met die lettergrepen zingen ze honderdtachtig verschillende strofes, in talloze variaties, woorden die zinnen vormen.
Tot nu toe neemt men aan dat vogelzang louter en alleen een verleidingsfunctie heeft in de evolutie. De mannetjes die het mooiste, meest origineel, meest gevarieerd fluiten mogen zich bij het vrouwtje voortplanten. Het vrouwtje is haar eigen ballotage-commissie. Zingen staat dus niet alleen voor muzikale kwaliteit maar kennelijk ook als een vlag voor alle beste eigenschappen die een vogel zich kan wensen. Bij mensen is dat zeker niet het geval. Een menselijk dier dat prachtig schildert of muziek maakt kan een hork zijn en een monster als echtgenoot.
Maar het zou ook heel goed kunnen, gezien de enorme rijkdom aan uitdrukkingsmogelijkheden bij de Nachtegaal dat vogels elkaar letterlijk met hun zangtaal allerlei verhalen op de mouw spelden, zoals mensen dat doen. Bijvoorbeeld een vogelheldenepos waar zijzelf en hun voorouders de hoofdrol in spelen… of een lyrisch gedicht over het vrouwelijk vogelschoon…of geroddel over de andere dieren in het bomenbos. Het is een leuke hypothese. Opwindend om over te speculeren, omdat we zeker nooit zullen weten hoe het werkelijk zit. De Koekoek vertelt natuurlijk een heel ander verhaal dan de nachtegaal. De grootste oplichter en hork uit het vogelrijk zegt: neem mij, ik ben de beste oplichter, lui, onbetrouwbaar en vilein, dat hoor je aan mijn meest lullige liedje ooit.

Opeens verlangt men naar buitenaardse intelligentie.
Te weinig van die intelligente grondstof op aarde?
Hoopt men op een slimme exoplaneet…
mijnbouw om hoogintelligent spul op te delven?
Onze arrogante vuile hand overspeeld?
Nu het water lipwaarts stijgt hopen op buitenaardsen,
verlangen naar een wijze interventie van hogerhand?
Historie leert dat we onze verlossers om zeep brengen
om vervolgens nog harder te verlangen naar verlossing.

Of is het nieuwsgierigheid naar meest vreemde?
Wat insinueert dat de mens zichzelf nu wel zou kennen…
en uit verveling wel eens iets anders wil ontmoeten.
Het feit is: de mens kent zichzelf in het geheel nog niet.
Hooguit kan hij wat zelfbedachte namen reproduceren
die hij eigengereid op elke buitenhuid heeft geplakt…
wat zelfverzonnen begrippen die hij denkt te begrijpen.
Innerlijke werelden wordt gemeden als de pest.
Het lijkt zichzelf innerlijk liever niet te willen kennen.
Welk dier leeft zo vervreemd van de eigen natuurlijke staat?

Gezegend, de nooit onontdekte diersoorten en plantaardigen.
Anoniem zijn en blijven is hun openbaar geheime Paradijs.
Ook alle buitenaardsen wens je toe om onontdekt te blijven.
Niet opgezet in het museum of gedetineerd in een dierentuin.
Niet als proefwezen geëxploiteerd of massaal gefokt als goedkope proteïne.
Mochten er zich ergens buitenaardse intelligenties bezinnen op wenselijk contact
dan mijden ze wijselijk de aarde als een strafkolonie voor vreemdsoortigen.

Je hebt geen opleiding genoten. Ben je daardoor zo breed ontwikkeld,
dat je nu een broekriem met elastiek erin draagt, bij wijze van maatstaf?
Dankzij het feit dat je van niets wist kon nieuwsgierigheid tot ongekende hoogte opbloeien. Je hebt geen vak geleerd vandaar dat je van vele markten bent thuisgeraakt. Eenmaal thuis hanteer je wel vaste maatstaven en strikte criteria voor ieder fenomeen of specifieke situatie. Elke ‘vaste’ maatstaf heeft flexibele hulpstukken om het criterium toepasbaar te maken.
In je opgeruimde geest ligt een enorm assortiment aan maatstaven te wachten op gebruik. Soms maak je ter plekke een passende maatstaf als het een uitzonderlijk voorval betreft. Dit komt vaker voor dan soms, eigenlijk vrijwel altijd.
Het enige criterium is van nature universeel en instelbaar op elke denkbare maatvoering, zoiets als een broekriem met elastiek erin. Uiteindelijk draait het allemaal om verhoudingen en proportionaliteit.
Nu zijn er mensen die jouw maatstaven nogal relatief vinden. Daar geef je ze graag en ruimhartig gelijk in. Zelfs zijn er bij die jouw wijdse criterium uiterst rekbaar vinden en derhalve nietszeggend.
Ook dit laatste geeft je ruiterlijk toe, evenwel gepaard gaand aan de constatering dat het dan toch maar is vastgesteld dat iets nietszeggend is en dat het daarmee niet onopgemerkt is gebleven.
Nietszeggendheid vormt immers de maatstaf en achtergrond van welke betekenis dan ook. Zonder nulpunt geen maat.
Het leven is niet hard. Evolutie is uiterst rekbaar en flexibel, vandaar dat maatstaven dat ook moeten zijn.
Zo krijg je rekbaar begrip en plooibaar inzicht. De wet van evolutie is niet keihard, ze is te beschrijven als
het volgen van de beste gewoonten, met die vrijheid om zelfs de beste gewoonte aan te passen als de situatie dat vereist.

Verdachte Franz K. werd voorgeleid door de openbaar aanklager van het hooggerechtshof, departement Verjaarde strafzaken. De Openbaar Aanklager nam het woord:

“De verdachte wordt tenlastegelegd zijn verjaardag met voorbedachte rade te hebben laten verjaren en dat wel over een periode van 30 jaar…”

“Wat is daarop uw antwoord, meneer K.?”

“ Edelachtbaar Hof….Ik zou Franz K. niet zijn als ik deze feiten zou ontkennen, toch ben ik genoodzaakt de gehele tenlastelegging te ontkennen…mijn lichaam mag dan weliswaar geboren zijn, het inwonend bewustzijn is dat echter niet…Sedert 30 jaar vier ik het dagelijks het eeuwige op elk beschikbaar moment en niet het tijdelijke verjaren van het onderhavige lichamelijke voertuig…”

De rechter had het verweer met zichtbare ergernis aangehoord en wreef de verdachte K. zijn schuld wegens nalatigheid nog eens uitvoerig in:
“U hebt, lees ik hier, dertig jaar lang uw medemens feestvieringen ontnomen door u te onttrekken aan de wettelijk vastgestelde fysieke twaalfmaandelijkse verjaringstermijn! Evenseens…stelselmatig geweigerd om diverse onuitgenodigde gasten te trakteren op koffie met gebak of anderszins vertier…daarbij opzettelijk geen kado’s willen ontvangen hetgeen een klap in het gelaat is van iedere gulle gever…”

Op deemoedige toon nam K. het woord.
“Het spijt mij edelachtbare, maar ik moet bezwaar aantekenen tegen de wettelijke verplichting die het verjarende burgerlichaam dwingt om dit periodiek te vieren en te befeesten…”

De rechter onderbrak het verweer en schudde wijselijk zijn grijze hoofd en oordeelde:

“Verdachte K. luistert u eens goed, die wet is er niet voor niets, bovendien met meerderheid van stemmen aangenomen. Wie bent u om de grondwet van dit land zo flagrant te ondermijnen? Let evenwel op uw woorden en neem in acht dat we u op heterdaad betrapt hebben op uw geboortedag, geheel in solitair in afzondering in het bos om elke denkbare gast te vermijden.
De rechtbank acht de gepleegde feiten als bewezen. De straf die de rechtbank u oplegt is een door u te organiseren feest in het hoofdstedelijke voetbalstadion zodat alle onuitgenodigden van de afgelopen dertig jaar gecompenseerd kunnen worden, des uur van de viering is vastgesteld op een hele week. De strafmaat moet worden begrepen als een genoegdoening aan de gedupeerden voor gederfde feestelijkheden…”

Verdachte Franz K. bleef stil na dit verpletterende vonnis… maar hernam zich:
“Wat als ik weiger… wordt de strafeis dan omgezet in onvoorlopige hechtenis?”

“Absoluut!” ,dreigde de rechter.

“In dat geval, zit ik graag mijn straf uit…echter…op strikte voorwaarde dat ik geen bezoek mag ontvangen…” ,stelde K. vrijpostig voor.

De rechter greep naar zijn hoofd en verzuchtte:
“Het Hof gaat in Hoger Beroep…u bent nog niet jarig, verdachte K!”
Waarop K. geboeid werd afgevoerd naar zijn cel.

Wat betekenen exclusieve mensenrechten als de mens zelf een dier is? Wat als dieren over dezelfde vermogens blijken te beschikken waarmee de mens zich voorheen kon onderscheiden. Wat als de meest genetisch verwante Bonobo beter geweld en agressie reguleert dan de denkende mens.
Het enige wat exclusief menselijk lijkt is het geweldsmonopolie ten opzichte van de natuur en het zich zelf toegeëigende recht om te blijven vernietigen als elke zin daartoe ontbreekt, zelfs als het zelfdestructie betekent. Dat deze vernietiging met de meest geavanceerde techniek wordt gepleegd maakt het alleen maar absurder en tragischer.

De mens heeft geen natuurlijk vijand, daarom ging hij zichzelf maar naar het leven staan… aldus F Wildesheim.

Is het een diepgewortelde angst in de mens voor de natuur, een wraakoefening voor duizenden jaren doorstane doodsangst?
Is angst verslavend als het met geweld kan worden gecompenseerd?

Hij, Odil Pronk had een apart gezicht. Sommigen vonden hem ronduit lelijk. Anderen vonden hem niet moeders mooiste. Een enkeling, die zijn lijfwacht was vond dat hij geen mening moest hebben over wat dan ook. Om zijn aparte gezicht werd Odil dan ook apart behandeld.
Hij kreeg allerlei privileges en voorkeursbehandelingen en soms zelfs korting op de vochtinbrengende gezichtscrème. Als kroonprins beviel dat Odil allerminst. Hij wilde gewoon net als iedere burger onverschillig en honds behandeld worden, want het was toch helemaal geen verdienste om zo’n apart gezicht te hebben. Gelijke behandeling was voor Odil Pronk een vorm van solidariteit waartoe adel zich verplicht diende te voelen. Omdat hij van nature niet onbemiddeld was besloot Odil zich te laten opereren, een kleine cosmetische ingreep. Waardoor hij een doorsnee gezicht zou verwerven.
In zijn wildste dagdromen zag hij zich daarmee over straat lopen zonder dat hij herkend werd, wat een geluk zou dat zijn. Zijn moeder die eveneens niet de mooiste was raadde hem aan de vermaarde plastisch chirurg professor Chirac de Blovon te visiteren. Een pseudoniem dus, zijn ware naam laten we hier liever onbenoemd uit angst dat iedereen zijn hulp zou willen gaan inroepen. Bij het eerste consult bleek dat de professor niet wist waar hij moest kijken en dat hij er eigenlijk maar liever niet aan wilde beginnen. Maar Odil was vastberaden en bood steeds hogere bedragen voor een verlossende faciale aanpassing. Om een saai verhaal kort te maken verliet Odil drie weken later de Plastische kliniek met zijn gehele hoofd omzwachteld in verbandgaas, twee gaatjes voor de ogen. De prins voelde zich meteen een ander mens en besloot een wandeling te maken door de stad. Niemand herkende hem, al was door het verspreide gerucht algemeen bekend dat het kroonprins betrof. Uit beleefdheid had het volk zich voorgenomen hem keurig te negeren. Odil was zo opgetogen dat hij anoniem zich kon rondbewegen, soms kon hij een huppeltje niet bedwingen. Op zondagochtend mocht het verband eraf. Hij wist niet wat hij zag in de spiegel. Zijn wangen zaten nu vlak boven zijn ogen, zijn voorhoofd hing aan zijn kin, zijn neus stond ondersteboven…en dat vrijwel zonder littekens, de incisies waren voorbeeldig geheeld. Met gladde huid betrad Odil Pronk een nieuwe wereld om even een frisse neus te halen.

opgedragen aan Daniil Charms

Als lid van de Vagebond kom je op de vreemdste plekken. De bond is een anoniem gezelschap van onbekende mensen, niet nader te definiëren. De leden houding niet bezig met wat dan ook, ze ervaren dat het is…en dat in alle volheid. Onder het volk staan Vagebondsleden in een duister licht en worden ze gezien als leeglopers. Vaak zijn ze niet van dieren te onderscheiden, overigens kunnen dieren ook van nature lid zijn van de Vagebond. We komen op jaarlijkse basis nooit bij elkaar in onze dagelijkse kleding of naakt…liefst in een maanloze nacht. Mocht u als aspirant ons ooit aantreffen dan herkent men een willekeurig lid aan zijn of haar eigenaardige oogopslag, en die schouwende blik zonder kenmerken.
Het openbaar geheime wachtwoord is ‘Obsoleet’…dit dient met een vraagteken te worden uitgesproken en kan eventueel beantwoord worden met ‘Ook!’.
Met een respons van OK of Okidoki is onmiddellijk duidelijk dat men geen geboren lid is.
Vandaag kreeg ik de onverwacht hoogste onderscheiding uit naam van niemand in het bijzonder. Ik ben nu geroyeerd. Het voelt soms wat onwennig om het meest vertrouwd te zijn met het onbekende. Hoewel soms…soms wel altijd.