Struweel dus, struweel…
ja, zeg het maar luidkeels
onomwonden waar het op staat.
Struweel inderdaad, struweel…
u hoort het goed, zeg het
maar na, wie anders noemt
struweel weer tot leven?
Er is wie anders dan niemand
die dit nog in de mond
te noemen neemt,
bewaarloos doodgezwegen.
Noem struweel bestwillig
voor ze totaal wegkwijnt,
haar verzwijgen is niets minder
dan een lafhartig taalfalen…
ze bijt heus niet, al grijpt ze
soms naar de keel die alles slikt.
Het gaat om het klinkzinnige
niet om de betekenis, juist haar
fluweelachtige klank ruist zo na
in de zielewindstilte…toe maar…
laat struweel talig fluisteren,
haar verzwijgen zaagt immers
gestaag de tak af waarop wij
als zwerm te roesten zitten.

Zonder struweelachtig heden
is ons klankschap geen enkel Zijn.

Weliswaar bestaat elk weiswild wezen
wonderbaar van sprankjes spronk,
mildstil zinderend & tintelbaar

van buitengewoon geestig gul spul,
binnen gewoon sowieso zomaar
ongrijpbaar als kosmische flitsvonk

Bestaan kent zich zelve zuiver &
dankzij dit spronkig fenomeen
dat is alom & wijdzijdig onbekend

Zonder spronksel zou Zijn onkenbaar
blijven, ergens tussen nimmer, niets &
nergens als geen hoopje spranck

Geen enkele gedachte is ondenkbaar,
ook de mooist grote nonsens worden
weetwillens perfect gedetecteerd

want watwiewaar zouden deze
duifdode letters zijn zonder het pure
spronkvermogen datditdus leest?

Oorspronkelijk bestond spronk
natuurlijk al ver voor oorsprong
met kenbaar ziezozijn begon

Elk woestwust weetwezen spronkt
sprankelend voort uit die
godgansgloeiende wondervonk

Je leert natuurlijk je auto parkeren
in de versnelling of op de handrem
in ‘t geval van vals plat, anderzijds
moet je het leven ook ‘n kans geven
anders maak je nooit eens wat mee,
zo heb ik al menig voertuig uit mijn
opwindende leven zien vertrekken,
de levensweg blijkt veelal aflopend.

De grootste vondst was het zoeken.
Zonder zoeken had de mens
niets te doen gehad.
Voorwaarde was wel
dat je eerst iets kwijtraakte,
zodat je iets had om te missen.

Alsof het een geschenk was,

je kreeg iets om te missen.

Het was zelfs al afdoende
om te denken dat je iets miste
om daarna tot zoeken over te gaan
in de hoop het fantoom te vinden.

Wie het zoeken precies heeft uitgevonden weten we niet.
Die naam is verloren gegaan in de storm van de geschiedenis.
Wel weten we dat wie het zoeken opgeeft is uitgevonden.
Voor dergelijke opgevers ligt alles voor hand,
men krijgt het leven dan spontaan in de schoot geworpen.

Alleen wilde velden oxideren,
roestende bloei van zuring
waar onder & tussen
hoge halmen de lege legers
en de vele gekozen hazenpaden

Hoe anders, het uitverkoren ras
van het industriële maaigras
waaronder uitgestoken nekken
zich schuil houden

je hoort ondergronds gemompel
van nooit gevoerde gesprekken
over de heetste hangijzers

met vergeefse moeite
duwen ze hardnekkig
naïef nog wat
madeliefjes omhoog

Volgens in verre toekomst nog op te graven Assyrische kleitabletten,
bakermat der beschaving,
lijkt de mens nog het meest op een slecht vertelde mop
die zich eindeloos en vergeefs probeert uit te leggen aan zijn medemens.

De clou blijkt een menselijke fout,
want vergissen is goddelijk.
Eerder zal de zon een burn-out krijgen
dan dat de mens de grap begrijpt.
Wie de menselijke beschaving kan navertellen
is als een onzichtbaar sprekend dier
zwijgend de dans ontsprongen.

Alleen de zon lacht zich onophoudelijk lichter
om de dichter die retorisch vraagt:
Dus, er is dus geen conclusie…
en dus zelfs deze niet?

Het kosmische is kind aan huis
bij alledaagse huiselijkheden,
melkwegen grenzen gedwee
aan ons kopje middagthee

elke traan van geluk of pijn
weerspiegelt leven als hologram
Zo kijkt ‘t wezen (subliem gezwam?)
ons aan in het zijn van ons bestaan

soms slaat
1 timide vraag
vele harde concepten
aan diggelen

elk verheven ideaal
smelt machteloos
weg dankzij
1 directe beleving

1 naakt antwoord
dat zonder woorden komt
kan stil binnensijpelen
zodat die zeldzame vraag
naar de onbekende weg
wordt weggevaagd

Je sterft altijd op een moment
dat de wereld vergaat,
als een voorbeschikt toeval.

Net dat je de wereld nog wat
wilde verbeteren of bijschaven
kwam die goddelijk grote gum

aan polijsten kwam niemand toe.
De perfectie van ‘t onvoltooide
vindt nimmer enige erkenning.

Wat was de huidig levende have
anders dan ‘n immense rupsenkop
die al van waarde netjes kaalvrat?

Om zich in de dood te verpoppen
tot wiedeweergaloze vlindergeest
zo groot en teer als ruimte zelf.

Het leek of de rivier
van het wonderbewuste
stromend tussen
vluchtige domeinen
waak en slaap
buiten haar oevers
trad en langzaamaan
alle bestaansgrond
verzadigde zo nat

De stroom scheidde
niet langer domeinen
ze verbond oevers
vloeiend als een brug
in een ontoeverd zijn

Nu echter bleek
dat het slechts leek,
het is echter dan echt
dat er geen domeinen
meer… een meer…
een meer dan meer

meer van het vreemde
vertrouwde voorbij
de som der delen