Je leert natuurlijk je auto parkeren
in de versnelling of op de handrem
in ‘t geval van vals plat, anderzijds
moet je het leven ook ‘n kans geven
anders maak je nooit eens wat mee,
zo heb ik al menig voertuig uit mijn
opwindende leven zien vertrekken,
de levensweg blijkt veelal aflopend.

De grootste vondst was het zoeken.
Zonder zoeken had de mens
niets te doen gehad.
Voorwaarde was wel
dat je eerst iets kwijtraakte,
zodat je iets had om te missen.

Alsof het een geschenk was,

je kreeg iets om te missen.

Het was zelfs al afdoende
om te denken dat je iets miste
om daarna tot zoeken over te gaan
in de hoop het fantoom te vinden.

Wie het zoeken precies heeft uitgevonden weten we niet.
Die naam is verloren gegaan in de storm van de geschiedenis.
Wel weten we dat wie het zoeken opgeeft is uitgevonden.
Voor dergelijke opgevers ligt alles voor hand,
men krijgt het leven dan spontaan in de schoot geworpen.

Alleen wilde velden oxideren,
roestende bloei van zuring
waar onder & tussen
hoge halmen de lege legers
en de vele gekozen hazenpaden

Hoe anders, het uitverkoren ras
van het industriële maaigras
waaronder uitgestoken nekken
zich schuil houden

je hoort ondergronds gemompel
van nooit gevoerde gesprekken
over de heetste hangijzers

met vergeefse moeite
duwen ze hardnekkig
naïef nog wat
madeliefjes omhoog

Volgens in verre toekomst nog op te graven Assyrische kleitabletten,
bakermat der beschaving,
lijkt de mens nog het meest op een slecht vertelde mop
die zich eindeloos en vergeefs probeert uit te leggen aan zijn medemens.

De clou blijkt een menselijke fout,
want vergissen is goddelijk.
Eerder zal de zon een burn-out krijgen
dan dat de mens de grap begrijpt.
Wie de menselijke beschaving kan navertellen
is als een onzichtbaar sprekend dier
zwijgend de dans ontsprongen.

Alleen de zon lacht zich onophoudelijk lichter
om de dichter die retorisch vraagt:
Dus, er is dus geen conclusie…
en dus zelfs deze niet?

Het kosmische is kind aan huis
bij alledaagse huiselijkheden,
melkwegen grenzen gedwee
aan ons kopje middagthee

elke traan van geluk of pijn
weerspiegelt leven als hologram
Zo kijkt ‘t wezen (subliem gezwam?)
ons aan in het zijn van ons bestaan

soms slaat
1 timide vraag
vele harde concepten
aan diggelen

elk verheven ideaal
smelt machteloos
weg dankzij
1 directe beleving

1 naakt antwoord
dat zonder woorden komt
kan stil binnensijpelen
zodat die zeldzame vraag
naar de onbekende weg
wordt weggevaagd

Je sterft altijd op een moment
dat de wereld vergaat,
als een voorbeschikt toeval.

Net dat je de wereld nog wat
wilde verbeteren of bijschaven
kwam die goddelijk grote gum

aan polijsten kwam niemand toe.
De perfectie van ‘t onvoltooide
vindt nimmer enige erkenning.

Wat was de huidig levende have
anders dan ‘n immense rupsenkop
die al van waarde netjes kaalvrat?

Om zich in de dood te verpoppen
tot wiedeweergaloze vlindergeest
zo groot en teer als ruimte zelf.

Het leek of de rivier
van het wonderbewuste
stromend tussen
vluchtige domeinen
waak en slaap
buiten haar oevers
trad en langzaamaan
alle bestaansgrond
verzadigde zo nat

De stroom scheidde
niet langer domeinen
ze verbond oevers
vloeiend als een brug
in een ontoeverd zijn

Nu echter bleek
dat het slechts leek,
het is echter dan echt
dat er geen domeinen
meer… een meer…
een meer dan meer

meer van het vreemde
vertrouwde voorbij
de som der delen

De aardse opleiding bleek er op gericht
om permanent iemands show te stelen.
Gegijzeld door het kijkcijferkanon.

Men leerde hier mooi weer te spelen,
brutaal in de lens te kijken, te poseren
Het goudenlepelsyndroom gold als visum.

Sokkels werden op het schild gehesen.
Verweesde boze geesten staken vuurwerk
af om zichzelf voorgoed te verjagen,

Men wilde overal wel dood gevonden worden
als veeg teken des tijds, icoon van de canon,
zolang het maar prime-time werd uitgezonden.

Ach, daar was de onafgevaardigde
niemand die haar had gestuurd…
op pad…of zat wie…dan ook
ongeduldig lang op haar te wachten?

Lag het in het zijn der verwachting
dat de onafgevaardigde
deze vrijplaats zou innemen?

Wie had de onafgevaardigde gevraagd
getuige te zijn als verkenner
van wat dan ook en daar
ongevraagd verslag van te doen?

Moest de instantie die afvaardigde
nog worden opgericht
als rechtvaardiging achteraf?
of voldeed deze onrechtvaardiging ook?

Was het soms haar missie
te komen onderhandelen
over al wat vervaardigd was
en wat er mogelijk nog zou?

of niet soms, maar immer…