Wintergebed

Moge de sneeuw
van stilte neerdalen
over het misbarig kabaal
dat elke oever
overstroomt…

Babelziekte oreert
hier torenhoog…

Mogen stiltevachten
maagdelijk neerzweven
als een omen
dat niemand kan duiden.

Mogen we insneeuwen
onder lichtstille vlokken…

Mogen alle ontklepelde
klokken zich ontluiden…

En mocht het niet mogen
laat het dan toch
zo maar gebeuren,

tussen ons gezegd
en gezwegen.

Vlokjes


Binnenin licht woestijn
uitgestrekt ruim
alsof leegte zich lui uitrekt

geen kameel te bekennen
nog geen enkel zandkorreltje
in deze woestenij

geen zon te vinden, geen wolk
iets zonnigs schijnt van binnenuit
en schijnt te zien

geen temperatuur dit nulpunt
alle ophef opgeheven
‘n oceanisch droge oase

het regent vlokjes stilte

Datadosering


Lukraak is ‘n baken in ‘n zee van onzekerheid.

Heb je soms een gaatje in je hoofd?

Ja, daar komen die ideeën door naar binnen.

Schuil je daarom onder een lekke paraplu?

Ja, 1 gaatje in de dataparaplu is voldoende
om dit ene idee op haar plek te laten vallen.

Deze dataplu zet de permanente stortbui
om in ‘n gelukkige bijvangst i.p.v
de zekerheid te verzuipen.

Onopenbaar

Soms kan de mens zich zo verheugen op het lezen
van een echt goed boek dat men er liever niet aan begint
omdat men weet dat het bij voorbaat zo jammer gaat zijn
als het boek eenmaal uit is.

Lezen is wat ons onderscheid van ongeletterde dieren
beweren mensen die dit schrijven.Dieren onderschrijven
dit echter niet, die lezen liever elkaars directe
lichaamstaal en zien het lezen van de mens als gevaarlijk gedrag…
De lezende mens is natuurlijk gezien een makkelijke prooi.

In Japan koestert men een traditie om elkaar prachtig
ingepakte kado’s te schenken die men nooit uitpakt
en weer door kan geven. Het verhaal gaat dat je het
meest kostbare het beste kunt verstoppen in zo’n kado.
Het geheim is dat ze nooit openbaar worden.

Fonetische discrepantie


Je luisterde in de trein
ongewild ‘n gesprek af
over ‘buitenhaarse bezems’

ze zouden de aarde
binnenkort overnemen om
schoon te vegen of zoiets?

zouden het bezems zijn
zonder haar, hetgeen
prikkelde mijn fantasie

‘s nacht droomde ik
van een invasie door
deze vreemde bezems

‘n haarloos geveeg trok
over de planeet en wiste
alle sporen, ‘n veeg teken

Groucho revisited


Genieten kun je beter niet
aan anderen overlaten, ze brengen
er doorgaans niets van terecht…
je moet hier ook alles zelf doen.


Van de twee dingen die ik geleerd heb
van het leven is er één waaraan ik nu
toch twijfel…ik weet alleen niet welke.

Humor…is een verplichte zaak, je moet
er wel van houden, want zonder dwang
kun je er niet om lachen.

Ik hou net zo van kunst als je van
honden kan houden, een voordeel:
kunst hoef je niet uit te laten,
nadeel: kunst kwispelt vaak niet.

Waar ik de mooiste herinneringen
aan heb is…hoe heet het ook al weer…
Eh..O ja, aan mijn geheugen.

Waar ik het meest spijt van heb is
dat ik nog steeds zo schaamteloos ben,
en daar schaam ik mij dan maar voor.

Groucho M.



“…Haar is als het zout in de pap,
zonder haar smaakt het zo kaal,
maar het zou flauw zijn om
de pap te laten staan als
er geen haar in zit…”

Ter nagedachtenis aan Groucho Marx,
zonder wiens onwijze aforismen we nooit
hadden ontdekt dat logica ‘n celibatair is
die met alle meningen naar bed gaat en
eigen aardige kinderen voortbrengt.

Beeld: Joost Swarte

Parabel

De hoogbejaarde oorlogsmisdadiger,
berucht en voortvluchtig liep tegen de lamp
toen hij bij een arts om euthanasie verzocht.
Hij was al bij verstek veroordeeld
tot drie maal levenslang.
De doodstraf vond het gerechtshof onbeschaafd
voor een rechtsstaat.
De bejaarde dader werd met alle medische middelen
en ingrepen tegen zijn zin zo lang mogelijk
in leven gehouden.
Oorlogsslachtoffers demonstreerden
tegen deze vorm van vergelding
met het dringend verzoek om
hem uit zijn lijden te verlossen.