Eindelijk is het zover
de eerste bonsai-roman
in het Nederlands

van Osho Ozamaki
onnavolgbaar mooi vertaald
door Miruki Wildesheim

haar snoeikunst maakte het af
een monnikenwerk
voor de goede verstaander

eerst viel het licht mooi
gezien vanuit de schaduw

nu valt de schaduw ten prooi
aan kraakhelder zicht

***

wat straalt zijn binnen
innerlijkste zon
elk buiten zo warm omvat

***

wie dan boetseerde
die echte kikvors van sneeuw
op de bevroren vijver

het raadsel lost op in dooi
was het soms niemand
is nooit de stilste sprong ooit

Osho Ozamaki: uit ‘Laatste Manke Verzen’ FutonPress 2018

Shinto reinigt zo grondig
zelfs goden zijn opgeruimd

de weg van shinto
bestaat uit de weg ruimen

dank je spiegelbeeld
voor het dweilen van de vloer

de dweil is heilig
even heilig als het vuil

een dweil wringt zich uit
als een regenwolk

die droogt in de zon
de Kami eet van de vloer

zonlicht met verse schaduw
een hemels gerecht

dan dweilt het opnieuw
schone bestaansgrond

Osho Ozamaki: uit ‘Meester van het manke Vers’ Futonpress 2016

de inkt schrijft in de schaduw
van de hand dit licht gedicht

woorden verbleken meteen
in het licht van de zonnebol

als een verblindend oog
zwevend boven Mount Fuji
de licht-Kami waakt

hiermee vergeleken blijkt
geest een bleek schemerlampje

heeft dit geesteslicht gewoon
veel duisternis nodig
om zich al ziende te zien

Osho Ozamaki : uit Manke Verzen, FutonPress 2016

Hiroshi vluchtte
angst voor de lopende band
Fuji troostte hem

wat moet een strijder
nietsontziende samoerai
in een zeewierfabriek?

in steriel wit uniform
geen eer aan te behalen
geen zwaard maar een vork

gillend gek werd Kiku
samoeraikreten slakend
in dwangbuis afgevoerd

Hiroshi verdween
als vermist opgegeven
Tojo vond hem in de schrijn

zijn vader zocht hem op
op zoek naar een opvolger
gouden aanbod geweigerd

Tojo werd zijn gids
sluit vrede met de Kami
dat was zijn advies

leef volgens Shinto
reinig je van alle vuil
de schrijn werd zijn thuis

de dagjestoerist
zoekt naar een mooi aandenken
van waar hij nu is

thuis verlangt hij naar
een reproductie van zijn
gemiste beleving

zijn huis staat nergens
Fuji is slechts achtergrond
van zijn vervreemding

een mooi souvenir
onbezield surrogaat
wrijft zoet in de wond

een geheime pijn
drijft hem tot wereldreizen
voortvluchtige luxe

elke aankomst een vertrek
elk vertrek heimwee
naar wezenlijk geheeld zijn

Hiroshi laat ze met rust
de boeddhaschrijn zien
bodemloos Nirvana-land

bepaald geen pretpark
sanatorium Fuji
geneest uw reiskoorts

Hiroshi was ooit al eens
samoerai geweest

hij werd herboren
wist elk ritueel nog

wat wil je worden later?
vond hij een belediging

zag je dan niet nu?
deze krijger in elke vezel

hij onthoofdde je doodkalm
met zijn houten zwaardje

ouders vreesden hem
angstaanjagend fanatiek

Hiroshi werd groot
en een bezienswaardigheid

oude tijden herleven
Fuji’s samoerai

serveert nu sushi
aan een vijand die betaalt

onderscheidingsvermogen
is zijn scherpste zwaard

geisha is te mooi
te mooi om uit te pakken

volmaakte Furoshiki
de nacht brengt uitkomst

handen zien alles
in de diepste duisternis

schuchter getast naar
huidige vergezichten

tweeheid opgeheven
het al binnen handbereik

waar wat wie hoe is
geisha uitgepakt?

uiterste discretie
niemand aanwezig

ontlastend bewijs
is zomaar weggegiecheld

Om…gonst de hommel
Om..om..om..om..ommm.

als veel te dikke Boeddha
in zijn tijgerbontjasje

zijn ééntonige lied
laat bloemblaadjes trillen

de klaproosstengel
buigt zo ver door dat

de verhevene

even met zijn rug
de grond kust

zwaar van de nectar
in dit aardse Nirvana

Osho Ozamaki uit: ‘Meer Manke Verzen’ ,FutonPress 2017