De oude tovenaar was uiterst behoedzaam. Alvorens werelden tevoorschijn te toveren
toverde hij zichzelf weg in zijn hoge hoed. Sommigen beweren dat hij alleen maar enorm schrok… Hoe dan ook, sindsdien heeft de hoed geen hoofd meer om op te staan. Nu wil het geval : Wij leven binnen deze hoed, het zwarte gat is de opening die we niet zien…waar we niet doorheen kunnen zonder op te lossen. Het heelal schijnt een grote oplossing te zijn, we weten alleen niet voor welk probleem, wellicht geen enkel probleem…? Ons heelal wordt gedragen door deze hoed…een hoeder voor onze kudde. Er zijn er ook die speculeren over onafzienbare kuddes hoeden buiten deze hoge hoed, zou heel goed kunnen… de tovenaar is nooit gezien, maar dit permanente getover is onmiskenbaar betoverend. Een fabelachtig verhaal, nietwaar?
Je zou toch je hoed opeten als het niet waar was.
En als dit hoedje je niet past…zet je het in de glazen kast.
En dan nog: hoed je ervoor dat je nooit betoverd wordt.

Mensen zijn samenzweerderig. Achteraf maken ze verhalen over wat, hoe en waarom iets zus of zo gebeurde. Of vooraf verhaalt men van beren op de weg. Er is geen einde aan de verhalen. De mens kan kennelijk niet zonder ondertiteling bij het ervaren van het leven, zo weinig begrijpt hij ervan.
Let wel, de zinvrije versie zonder betekenis is ook een samenzweringstheorie…het toeval heeft alles ‘gedaan’. Uiteraard is ook deze hypothese is onbewijsbaar, want je kunt moeilijk niemand verantwoordelijk stellen voor geen plan. Hoe bewijs je de schuld van een niemand die geen sporen heeft nagelaten? Geen kenmerken als bewijs, dat kan alleen maar verwijzen naar de diamantsoetra. Dit zou echter betekenen ‘einde verhaal’… Leven zonder ondertiteling.

De nieuwe film ‘It Isn’t Me’ van Wilbur Whilstquiver is in première. De voormalig gevierde Shakespeare acteur debuteert hiermee als regisseur. ‘It Isn’t Me’ is een cinematografisch hoogstandje…en vormt een categorie op zich, de multi-biografie.
Whilstquiver neemt hier namelijk ruimhartig alle rollen voor zijn rekening tegelijk is hij de regisseur. Hij speelt iedere figurant, zijn moeder, zijn grootvader, zijn buurman, zijn vrouw, zijn drie kinderen, zijn baas…zijn karakteristieke gezicht blijft steeds herkenbaar.
Dankzij een digitale kloontechniek heeft Wilbur zichzelf tot een menigte vermeerderd. Hoogtepunt van de film is het shot dat je een heel publiek van Whilstquivers in de bioscoopzaal ziet kijken naar de film waar louter Whilstquivers in acteren. Kenmerkend is dat er permanent in de camera geacteerd wordt, waardoor je persoonlijk wordt aangesproken en zelf steeds sterker het gevoel en idee krijgt dat jij zelf ook een naaste verwant van Whilstquiver bent. Vooral in de scene waarin hij in het wildeweg filosofeert hoe jij daar in je bioscoopstoel onlosmakelijk verbonden bent met hem, hij sleept alles erbij: genealogisch, genetisch, via onze evolutionaire stamboom… Een meeslepend familie-epos voor alle leeftijden.
‘You look undoubtly Whilstquiverish!’ ,zegt hij ergens in de slotscene.

Als we konden zeggen
wat echt willen zeggen
dan waren we gauw uitgepraat.

Omdat dit ten ene male
niet mogelijk is blijven we praten
tegen beter weten in.

Een retourtje eersteklas Den Bosch
is het ultieme waar taal toe in staat is.
(met een kleine toeslag voor de stiltecoupé)

Met deze perfecte vraag
moet je alleen niet bij de groenteboer
of de doe-het-zelfzaak aankloppen
die stuurt je een enkele reis naar huis
of adviseert: doe het lekker zelf.

Ga je naar een treinstation
dan geldt nog een kleine beperking:
Je moet niet toevallig al lang
en breed in Den Bosch zijn.

Je heet natuurlijk niet voor niets
Zoete Lieve Gerritje.

Het nieuwe opgespoten land moest worden ingericht. Eeuwen had het braak gelegen. Kinderen hadden er graag gespeeld, op ‘het Wilde Landje’.
Er werd door de gemeente een prijsvraag uitgeschreven:
“Wie kan dit nieuwe land het beste en op z’n mooist inrichten?”
Er kwamen vijfentwintig inzendingen binnen. Geen van de inzenders haalde een meerderheid van stemmen. Er werd geen eenduidige winnaar aangewezen.
Ze moesten het land maar samen gaan inrichten, vond de burgemeester.
Al snel kregen ze onenigheid. Het kinderspel was menens geworden.
Het hele project verzandde in tegenwerking. Geen winnaars, niemand richtte het in.
De natuur kreeg vrij spel en overwoekerde de zandvlakte met wildgroei.
Het landje verwilderde weer, alleen nu op een veel hoger nivo.
Natuur is een niemand, onverwoestbaar.

Aan boord van de roomkleurige vliegende schotel zweefde een behaard hoofd rond.
Ik nam onmiddellijk aan dat het hoofd kapitein van dit ruimteschip was. Hoe ik hier plotseling verzeild raakte wist ik niet, maar mijn vederlichte intuïtie vertelde mij op lacherige toon dat ik upgebeamed was … of was het dit behaarde zweefhoofd dat mij telepathisch informeerde? De sfeer aan boord was lichtelijk hilarisch, een warm bad van relativiteit waar ik mij zo wel in bevond. Zo vreemd vertrouwd had ik het nog nooit gegeten. Het hoofd troonde mij mee naar de hologramkamer waar ik alle levens aan mij voorbij zag gaan. Het hoofd lichtte mij in dat het om een onteigening ging van alle identificaties om duidelijk te maken dat wij geen van allen zijn. Het duizelde mij van de geenvoudigheid…alleen hoe moest ik dit aan het thuisfront uitleggen?
Het hoofd trok verwonderd de wenkbrauwen op waaronder geen ogen te zien waren.

De psychiatrie is geestesziek, ze lijdt collectief aan MLD…NOS…
Mental Labeling-Disorder. Not Otherwise Specified.
Het denken denkt dingen op te lossen door ze in denkbeeldige hokjes te plaatsen.
De anti-psychiatrie zag geestelijke problemen als gezonde reacties van de psyche op een ziekmakende, verstoorde omgeving. Dat de tijdgeest volslagen verstorend is, zelfdestructief en in waandenkbeelden doordraait lijkt een redelijke vaststelling als je met mate het nieuws volgt. Albert Einstein stelde dat een probleem dat door het denken ontstaan is niet door datzelfde denken kan worden opgelost. Zo bekeken is het medicijn zelf de ziekte. De moderne patiënt lijdt het meest onder de bijwerkingen van de symptoombestrijding. Elk mens is potentiëel anders, een unieke mogelijkheid, omdat evolutie een open organisch proces is. De tijdgeest drukt elk mens in dezelfde mal en produceert daarmee patiënten op industriële schaal. De bakfouten worden gelabeld, afgekeurd.

Maak maar geen geheim van het mysterie. Er is niets meer esoterisch dat dit, dit bord pap, dit ochtendzonlicht, dit ongewassen gezicht en deze warme hondekop die zich tussen je blote voeten schurkt, mysterieus gewoon.

De scheiding tussen lichaam en geest vond ik als kind al vervreemdend,
net als de scheiding tussen de ‘geesteswereld’ en de ‘echte’
tastbare wereld? De werelden, waanwerelden, materiële wereld,
literaire wereld, de belevingswereld…elke waargenomen wereld is
van pure geest, zonder geest geen wereld. Benulzijn is geestig ‘spul’.
Je kunt uit je lichaam treden, uit benulzijn stappen lukt niet.
Elke ontkenning werkt in deze als een bevestiging.
Bewijs van afwezigheid duidt op een aanwezigheid die eraan vooraf gaat.
Neem de diepe droomloze slaap, dat er niets valt waar te nemen aan droomwerelden
brengt een aanwezigheid aan het licht. Ook niets is een ervaring.

Wij slapen liefst linksom
dezelfde richting uit bed

even omlopen en rechtsom
weer instappen
in onze slaaptrein

zo dienen wij de ander
als rugkussen
onderweg kussen wij terug

slapen als rondreis
door het lakenparadijs