Mensen vragen mij wel eens in gemoede af,
als ik zielsblij blaf naar de volle maan
of door de struiken kruip als een varaan…

Ben je wel snik, krankjorum of goed maf?
Ik zeg dan dat het zijn zo openbaar geniet,
vrij uit druipend als een lekke vergiet…

Als nat water dat speelt ‘n fontein te zijn.
Maar dat neemt men niet zomaar aan.
Men heeft toch geen brein van marsepein?

Ze vragen jouw vergunning om te bestaan.
Ben je wel lekker bij je knettergekke hoofd,
hebben ze jou thuis wel goed gaar gestoofd?

Heb je ze wel alletwee op een rij of niet,
ben je stapeldwaas of psiegies kierewiet?
Waarom dans je rond als een hondsdol rund?

Gewoon omdat je het gelukkige niet laten kunt.

(Illustratie:Kensuke Koike)

Daar zat je dan met je beste hengel,
je prachtige uitrusting. De sterkste lijn.
Het lekkerste aas aan het scherpste haakje
aan de oever van de oudste woestijn.

Uiteindelijk breek je je hengel maar in stukjes
voor een vuurtje om het aas in gaar te stoven.
De sterkste lijn laat je vieren, wat een feest…
Het scherpste haakje rust prachtig uit.

Het leefnet ligt in het zand als een ruimhartige zeef…

Onder de macromicroscoop
ligt dat ene godje van niets
in een verlaten Petrischaaltje
het stelt niets voor
maar noemenswaardig genoeg.
het lijkt nog minder dan
een leeg droog celletje…
zonder vel…
eigenlijk beter gezegd,
niet te onderscheiden
van de aandacht waarmee
het wordt waargenomen
en blikt even verwonderd
terug door de lens.
toch is dat minstweinige heel
niet niks.
deze futiele waarneming
wordt ruimschoots goedgemaakt
door het feit dat het niet alleen is,
het is met al te veel,
ruimte puilt er van uit
een totale zee van zijn
meer dan de som der velen
zo’n scheppend wezen van niks

Goedemorgen, gaat u zitten…wat scheelt er aan?
Tja dokter ik vind het moeilijk om te vertellen…maar….
Ach, kom we zijn maar mensen en het zijn maar woorden…dus vertel..
Dokter, ik kan geen pianospelen.
Wat vervelend, last van uw handen?….reuma..artrose?
Nee hoor, niks mis met mijn handen.
Wat dan, iets neurologisch… sturingsproblemen?
Nee, niks mis mee, dat zeg ik, maar ik heb het nooit gekund?
Oh…maar heeft u wel een piano?
Nee, dat komt er ook nog bij!
Dus ook nooit les genomen?
Nee, natuurlijk niet, dat heeft geen zin zonder piano!
Dus u klaagt dat u iets niet kan terwijl u er nog nooit enige moeite voor hebt gedaan om het te leren, geen tijd hebt geïnvesteerd in oefenen…?
Nee, ik klaag niet…ik vertel u gewoon zoals het is.
Maar had u het dan graag gewild, pianospelen?
Nou…ja, ik had wel graag de wil gehad om het te kunnen.
Wat is het probleem dan?…ik had ook wel van alles willen willen, maar het wilde niet.
Daar zegt u wat, het wil gewoon niet.
Luistert u graag naar pianomuziek?
Nou, om eerlijk te zeggen niet, wat ik hoor bevalt mij niet!
Wat mankeert er dan aan, er is zoveel prachtigs?
Kan wel zijn, het klinkt mij een beetje te bekend in de oren, ik heb iets heel anders in mijn hoofd.

Het was je de laatste tijd al vaker opgevallen. Je was onopvallend geworden.
Plots was je je identiteit kwijt. Identiteit had je kennelijk in de ogen van anderen.
Je begroette bekende baasjes met hond….geen reactie, geen herkenning. Vervreemdende blik in de ogen. Zomaar. groeten was niet vanzelfsprekend hier in de urbane zone ,dat deed men alleen op het platteland. Natuurlijk begreep je later pas dat je je identiteitsbewijs niet bij je had. Dat bewijs op vier pootjes. Die speurneus met bijpassende kwispelinrichting, fraai bekleed met rood bont. Je identiteit liep altijd los en leidde jou over straat en leidde een heel eigen geurleven. Wie of wat was je nu nog zonder dat levende bewijs?
Alsof je daar liep zonder vergunning? Je besloot om voortaan de jouw bekende honden te begroeten en het aangelijnde baasje nam je er gedoogmatig bij, die liep toch meestal op z’n scherm te loeren. Datzelfde baasje liep voorheen regelmatig leeg als de honden elkaar tegen het lijf liepen. Ongevraagd kreeg je dan van alles te horen, vertrouwelijkheden, intimiteiten. De mens bleef nu eenmaal een raar beestje.
Gelukkig heb ik mijn intimiteiten alleen met mijn hond gedeeld. Het was altijd heerlijk om bij hem leeg te lopen. Hij kon goed openbare geheimen bewaren.
Je zou uiteraard zo maar weer een identiteit kunnen aannemen. De asiels zaten vol.
Je zou hele roedels identiteiten adopteren als je herkend zou willen worden op straat.

De DSM-gids voor stigmatisering heeft een speciale onderscheiding
voor zij die niet te categoriseren zijn. Daarom voor hen, een speciale
categorie. Deze onderscheiding heet N.O.S (not otherwise specified)
Waarschijnlijk hebben deze mensen een cocktail van alle driehonderd-
vijfen-zestig stigmatiseringen. Het probleem van deze groep is dat ze
het meestal zelf nog niet door hebben dat ze aan deze stigmatisering
lijden. Medicatie is dan ook nog een farmaceutisch mijnenveld. De
CEO (Uitvoerend KantoorOpperhoofd) van DSM adviseert om bij wijze
van zelfmedicatie een mix van alle bestaande middelen preventief te
slikken op dagelijks basis, bij het onbijt, lunch en of diner met kaarslicht.
In de vorige eeuw had onze samenleving Monty Pythons Flying Circus
nodig om absurditeit aan te tonen. In deze nieuwe eeuw is absurditeit
zelf aan de macht gekomen. De krankzinnige nar zit nu op de troon.
De werkelijkheid is een satire in zich zelf, maar leuk is iets anders.

Photo:GüntherKohlrabe©️2019

Dit is nog maar het begin. Evolutie sluipt voort. Er zijn al walnoten met een driedeling gesignaleerd, klavertjes vijf, een hand met zes vingers, een hoofd dat op twee gedachten hinkt, ogen die driedubbel zien, multivoudige persoonlijk-heden, de DSM-gids heeft nu al 365 stigmatiseringen vastgesteld, voor elke dag een verse. Ieder z’n meug.

Onze verzameling voetjes is dus danig uitgedund. Dusdanig. Het overblijfsel aan voetjes leidt een zwerfarm bestaan. Geen dwaalzaam gestruin meer achter die hemelse neus aan. Geen dralend gelanterfant bij maanlicht rond een geliefde boomstam of een geurig rot hoekpaaltje. De voetjes die over zijn gebleven weten nog steeds niet waar ze het vinden moeten, het paradijs van bont. Onbestemd is hun bestemming. Wat voor vreemde schoenen zijn voeten eigenlijk? 1 paar voor een heel leven.

Photo:Gerrit Antoon©2019