Onze verre oom Bar, bijnaam oom Babel, vertelde ongevraagd graag gratis anekdotes.
Elk gesprek garneerde hij met een volgens hem sierlijk verhalend ornament.
Niet iedereen kon hem daarin volgen. Soms breide hij associatief verschillende
voorvallen aan elkaar, waar zijn toehoorders de verbindende betekenis in mochten ontdekken. Bij sommigen wekten zijn inbreuken irritatie op als de draad
van het gesprek voor hen een onnavolgbare kluwen van losse verhaalrafels werd.
Na zijn overlijden begon men hem gaandeweg steeds meer te missen.
De gesprekken werden eenduidig en liepen vast in voorbarige conclusies, strandend
in de dode vijver van de consensus. Men begon hem te citeren.

”Weet je nog wat oom Babel hierover zou hebben aangehaald?”

Dan volgden er talloze anekdotes smeuïg opgedisd door nazaten en vage verwanten.
Oom Bar was nu zelf een anekdote geworden…een ingestorte toren van spraakverwarring.

Later bleek hij eveneens een vage verwant van ons en wij van hem. Van vage verwanten moet je het hebben.

Als ik na het inslapen van mijn vorige hond alleen over straat wandelde kwam ik regelmatig bekende honden tegen, met hun baasjes aan de andere kant van de lijn. Het wonderlijke was dat ze mij niet herkenden zonder onze ziel op pootjes. Door het verlies loop je er maandenlang wat verloren bij dat spreekt vanzelf… Maar dat je behalve je hond ook je identiteit kwijt bent onthult natuurlijk veel over identiteit op zich. Wie ben je nog zonder hond in de ogen van anderen? Een willekeurige passant… een inwisselbare medeweggebruiker? Identiteit is iets wat je voor anderen bent, een plaatje wat men op jou plakt. Die man met die leuke hond. Nu loopt iedereen meestal met zijn eigen identiteit een een lijntje, maar je kunt natuurlijk met iedere andere identiteit (lees hond) uit wandelen gaan. Je kunt elk moment van identiteit wisselen, neem een andere hond. Je kunt natuurlijk ook zonder hond (lees identiteit) de straat op en aan iedere wandelaar vragen: Wie denkt u wel dat ik ben?
En bij welk antwoord dan ook zeggen, dat reken ik ook goed, al herken ik mij er niet in. Er zijn ook mensen die er hele roedels honden op na houden als verschillende identiteiten. Kan dus allemaal moeiteloos naast elkaar bestaan, het bijt elkaar niet.
Voor mij is identiteit een slapende hond die ik wakker maak indien nodig en dat is sporadisch. Het wonderlijke is dat die wakkere hond altijd precies de rol vervult die de situatie vereist en lijkt het zelfs leuk te vinden om allerhande rollen te spelen, gezien het inwendig gekwispel.

Naast de bananenrepubliek van de kunstwereldspeculanten is ook de bananenrelikwie is nu een virtueel ‘feit’.
Doordat de koper de cryptodure ducttapebanaan ritueel heeft opgegeten en via zijn kunstzinnige spijsverteringskanaal weer aan onze kunstwereld heeft teruggeschonken is het helder geworden dat het eigenlijke kunstobject het reepje duct-tape is…een tastbaar fysiek residu.
Volgens de voorspelbare verwachting is zal dit school gaan maken, naast de stapel & stortkunst en de kunst per strekkende meter zal duct-tape-art vanaf nu overal en ergens in ons oog springen.

Na de banaan kan voortaan alles aan muren geplakt worden…aan lantaarnpalen, op treinen, auto’s, aan plafonds, aan etalages…
Met een rol tape is iedereen kunstenaar en welk object dan ook wordt eenmaal geplakt van onschatbaar belang.
Duct-tape blijkt bij nadere beschouwing en drager van diepzinnige betekenis. Want wat is betekenis anders dan samenhang, dat alles met elkaar verbonden is wordt belichaamd door deze plakkerige lijmstrook? Betekenis is lijm, lijmen is betekenis geven.
Lijm geeft verband, ook al is het een noodverband.Behalve deze lijm-openbaring brengt de DT-banaan ook nog eens de nieuwe waarde van kunst aan het licht, ook al is het kunstlicht…
Die nieuwe waardebepaler is de Crypto-munt. Die geheime, verborgen
virtuele valuta, met als kenmerk dat ze een lege dekmantel is die niets verbergt. Er schijnt een geheim onder de mantel schuil te gaan.
Het mysterieuze is…dat er niets te verbergen valt….
Behalve wellicht die andere ontastbare lijm, die alles verbindt….
het benul of wel bewustzijn.De kernvraag is wel:
Waar is de lege schil gebleven?
Pas a.u.b. op !