Circus Pianorama

De klassieke pianowereld is een uiterst conservatief bastion. Zoals ook de klassieke balletwereld een gesloten bolwerk is. Helaas hebben beiden weinig met muziek en dans te maken omdat speelsheid eruit verbannen is. Alles dient bij het oude te blijven… ‘het oude als veronderstelde perfectie’, zelfs als dat oude destijds heel vrij en speels de vorm beoefende. De piano-opleiding is feitelijk een dressuurnummer voor ‘Circus Pianorama’, waar de pianist als circusdier zo snel en hard mogelijk perfect de voorgeschreven noten leert interpreteren, als een ware automaat. Het pianodom valt hiermee onder de inhoudsloze acrobatiek.
De klavierleeuw in spé wordt gedresseerd om als een sportgek urenlang te trainen om in de piste feilloos zijn kunstje te kunnen vertonen. Dit in tegenstelling tot de leeuw die twintig uur slaapt en hooguit een uurtje per dag jaagt. De vraag is: waarom jaagt de klavierleeuw zo? En waarop jaagt hij? Jaagt hij op applaus, op erkenning, op aanzien, op eeuwige roem?…op zaken die niets met muziek te maken hebben. Of gaat het hem wezenlijk om muziek. Als het om de muziek ging dan zou hij meteen afstand doen van het pianocircus.
De Olympische Spelen voor klavierleeuwen zijn de jaarlijkse pianoconcoursen. Typisch verschijnsel hierbij is dat er van de eersteprijswinnaars vaak niets meer vernomen wordt. Ze storten vaak opgebrand in na deze vuurproef en trekken zich terug in de anonimiteit.
Pianistiek is topsport op het hoogste nivo…helaas totaal misplaatst, want muziek is alles…behalve een sport.

Wat rest er voor getemde leeuwen die in het strak geplande misverstand van het pianoreservaat verzeild zijn geraakt? Zoals ook het Circus en de Dierentuin een strak georganiseerd misverstand is. Dieren hebben weliswaar een dak boven hun hoofd, krijgen te eten…getemd achter tralies, maar welk wild dier zit daar op te wachten? Op furore maken ter meerdere glorie van de dompteurs?
Als het pianodier erin slaagt te ontsnappen uit het pianoreservaat dan laaft het zich aan stilte, anonieme leegte en de rust van het nooit meer jagen. Uiteindelijk is de voormalige klavierleeuw zijn eigen prooi, hetgeen uiteraard geldt voor elke rechtgeaarde Nirvanees. Lege stilte is immers de bestaansgrond van Nirvana en van de muziek.
De dompteurs blijven niet boos, maar wel erg verdrietig achter, als er weer de zoveelste leeuw is ontsnapt aan hun zweepje goede bedoelingen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *