Geef gerust andere mensen de schuld voor al het geluk dat je tot nu hebt gehad, en als je toch aan het geven bent…geef dan maar gewoon toe dat er geen enkele persoonlijke verdienste bestaat. Mocht je behoefte hebben aan verwijten…Verwijt je zelf dan alle fouten die je met veel moeite niet maakte of wist te maskeren waardoor je er niets van leerde, nooit uit de bocht vloog van het gewoontespoor. En bedank je hier hartelijk voor? Wees dan tenminste dankbaar voor deze archaïsch actuele natuur, die jou met haar hele wezen vertelt:
dat je niet bent zoals je er uitziet, dat je nooit bent wat je denkt, dat je zelfs niet bent wat je voelt…………Vind je dit treurig…betreur dan vooral ‘t wereldvreemde feit dat je ooit serieus meende dat je boven andere mensen, planten en dieren verheven was, ver verheven boven deze allesdoordringende natuur. Er zijn geen voorwaarden of eisen vooraf, maar mocht je toch iets willen eisen… Eis dan het recht op om je te laten overwoekeren door haar.
Maar, blijf dan voor de verandering ook eens stil, blijf nu eens langdurig stil staan bij dit ene… Ze sterft van het leven in jou…en waar is ze eigenlijk niet? Waar houdt ze op te blijven?