Kunst blijkt voornamelijk een ambitieuze en succesvolle sloperij van haar eigen criteria.
Elk van haar definities wordt eerder vroeg dan laat ontmanteld door een uiting die zich buiten de orde waagt.
Als een ontembaar monster breekt kunst steeds los uit iedere kooi.
Kunst is feitelijk niets meer of minder dan een taaldingetje dat naar zichzelf verwijst.
Ontmanteling van de taal legt een essentie bloot die alle kunst verre overstijgt en er aan vooraf gaat.

Hoe kun je dit zou boud vaststellen?
Door totale ontmanteling?

Maar wat houden we dan over?
Dat we ervan kunnen houden…

Houden van wat, van kunst of ontmanteling?