Het begint te dagen
dagen zijn natuurlijk
heel geen traptreden
waar je stapsgewijs op
omhoog klimt of neerdaalt.
dagen zijn natuurlijk
heel geen traptreden
waar je stapsgewijs op
omhoog klimt of neerdaalt.
Welnee, dagen lijken meer
op het tijdloos verglijden in
een langgerekte liftschacht…
Na elke nacht
schuift de liftdeur open
om te kunnen passagieren
in de werelden van verschil
elke dag weer een verse etage
en dat dan net zo lang door tot we
aan de wolken kunnen krabben.
Welnee, dagen zijn gewoon
gammelgeestige metaforen
voor deze onzegbare vervoering
die dagelijks bestaan schenkt
aan alle mogelijke reisgenoten.
Wat blijft is het raadsel:
Waarom wolken zo’n jeuk hebben.
Geweldig, om een dag te beschouwen als een metafoor (een ‘gammelgeestige’ nog wel) voor de verwondering om het zijnsmysterie. Meestal is iets ‘alledaags’ een metafoor voor iets ‘verhevens’, en jij draait het gewoon om! Why not! Een dag wordt zo opeens iets wonderlijks – het ‘feitelijke’, het ‘platte’ gaat ervan af. Vanuit deze omkering kun je alle aannames op losse schroeven zetten. Heerlijk.