Voor de diagnose had B. eigenlijk een sereen en onopvallend leven geleid.
Er deden zich wel dingen voor, maar die losten ook weer op in de vanzelfsprekende stroom van dagelijks leven. B. zag er het probleem niet van in. Zijn omgeving zag dat toch anders in. In hun ogen zag B. nergens het probleem van in… en dat kon toch niet zo zijn.
B. was erg meegaand en welwillend, niet dat hij zich zo opstelde, hij zag er simpelweg geen probleem in. Vandaar stemde hij van harte in met een deskundig onderzoek naar zijn kennelijke staat, een afspraak werd gemaakt. In de beleving van B. verliep het consult en het doornemen van de vragenlijst rimpelloos. Wel viel het hem op dat de deskundige wat vreemd uit zijn ogen keek, maar ook dat kon natuurlijk geen probleem zijn, vond B.
Een week later viel de diagnose op de deurmat in een grijze envelop waar ‘strikt vertrouwelijk’ op stond. B. had de envelop vanwege dat opschrift eerst niet open willen maken tot zijn buurman hem erop wees dat deze restrictie uiteraard niet voor hem gold.
In het bijzijn van de hulpvaardige buurman opende hij de envelop en las fluisterend de diagnose voor. De buurman had hem medelevend aangekeken en zijn hoofd deemoedig op en neer laten wiegen, waarna hij B. alleen had gelaten om het te verwerken.
Bij het vervolgconsult nam de deskundige met B. alle symptomen door die bij de diagnose hoorden. B. hoorde ze stuk voor stuk onaangedaan aan, alsof het iemand anders betrof. Hij wilde de deskundige graag terwille zijn, die had immers een goed doortimmerd behandelplan opgesteld, schematisch, zwart op wit.
Ongemerkt ging B. zich gedragen naar de vereiste symptomen. Hij vond ze wel grappig, het was eens iets anders dan hij gewend was, maar ook goed.
De deskundige die nu zijn behandelaar was toonde zich zeer tevreden met B’s gedrag.
De symptomen werden een nieuw ijkpunt in zijn bestaan, ze gaven houvast aan alle betrokkenen. Voor B. maakte het feitelijk niet veel uit, behalve dat zijn omgeving nu
meer tevreden was met zijn aanwezigheid. Men kon er nu beter mee leven, zo leek het.
Al dachten ze niet dat B. er ooit nog helemaal van af zou komen. De behandelaar kon deze prognose tot zijn spijt alleen maar bevestigen.