De golfslag van woorden

Het vervolgcollege ‘ Orale verhalen’ vond plaats op het hooggelegen terras van Ristorante Pollodoro, met uitzicht op eindeloze boomgaarden.
De vrienden begonnen om de beurt aan wat het begin van een verhaal zou kunnen worden.
Luciano Lucello wilde beginnen:
‘Ik heb niets voorbereid’ zo begon hij.
‘Prima’ zei Pollice bemoedigend, ‘dan is onvoorbereid zijn het thema, een mooi thema.
Ik bereid nooit iets voor, er vallen immers geen voorzorgmaatregelen te treffen.
Een oraal verhaal kent geen enkele voorbereidingstijd.
Het verhaal wordt altijd nu verteld, onmiddellijk, er is geen bedenktijd, vandaar dat de verteller vertrouwd moet zijn met de blinde paniek van het niet meer weten om verder te kunnen.
De verteller balanceert op het randje van de waanzin’
Pollice rolde even met zijn grote zwarte ogen.

‘Kun je iets zeggen over tijdloze verhalen en hoe je die kunt vertellen’ vroeg Mario de postbode, die nooit kon nalaten de briefkaarten die hij bezorgde even te lezen.

‘Er zijn zeer inderdaad geconcentreerde verhalen’ antwoorde Pollice, ‘die het vermogen hebben om je je hele leven bij te blijven nadat je ze eenmaal hebt gehoord.
Dit soort verhalen noem ik bouillonblokjes omdat ze de hele zee van leven op smaak kunnen brengen, maar hierover later…
dat zou te ver voeren, we moeten koers houden…’

‘een begin beginnen is dus geen probleem’ vervolgde de gastdocent;
‘het onderwerp ontstaat dus gewoon door blind van wal te steken, je stapt van de kade af, aan boord van een boot die voorbij komt, maakt niet uit welke, ook al is het een zinkend schip, zinkende schepen baren de mooiste verhalen,
een schipbreuk is een goudmijntje voor iedere verteller…’

’trouwens lijden wij niet allemaal schipbreuk op dit ruimteschip aarde dat de woeste zee van mogelijk heden bevaart?
Of dwaal ik nu af, waar waren we gebleven, bij het aanmonsteren…’

Er werden wat handen in de lucht gestoken die beleefd om het woord vroegen.
Deze werden door Pollice vakkundig veronachtzaamd om het college te kunnen vervolgen.
Een boot waar de vaart in zit kan nu eenmaal moeilijk remmen.

‘Eenmaal aan boord is het wel zaak om aan het woord te blijven, aan het woord blijven is aan de bal blijven,
soms kaats je de bal het publiek in als je verhaal dreigt vast te lopen, met de reacties maak je het verhaal aannemelijker,
het publiek draagt immers zelf actief bij aan de loop van het betoog’
‘Aan het woord blijven is een golfslag opwekken waardoor de boot gaat deinen, zo voelt het publiek dat ze echt onderweg zijn naar… naar wat eigenlijk?’
‘Kort gezegd: zolang het doel onbekend is ligt het verhaal op koers’
‘Dit noemen we het onbekende verwachten’
‘Wanneer het verhaal echt stilvalt dan is dat door overmacht, dan is het een teken dat het verhaal de verteller heeft overgenomen, het leeft haar eigen leven ongeacht wat de verteller wil, uiteindelijk heeft een verteller dus niets te zeggen, de verteller is slechts een dienstbaar middel’.

‘Deze spontaan intredende stilte is het natuurlijke rustpunt van de vertelling, geen einde maar een rustpunt,
ook een verhaal moet op adem komen’.
‘Dan staan we samen weer op de zonnige stille kade te turen naar de bootjes.
Deze kade is onze thuishaven’.

‘Zijn er nog vragen?’ vroeg Pollice.
De vrienden op het terras keken een beetje dromerig en afwezig de verste verten in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *