De lachende dingen


Ook al heb je ogen op steeltjes, je weet niet wat je ziet.
Je weet alleen de naam te noemen, de kleur, de vorm…
Je hebt met anderen de afspraak aangenomen om deze vorm met deze naam te benoemen. Omdat vele namennoemers met jou dit zo noemen lijkt het vanzelfsprekend, maar eigenlijk zegt het ding je helemaal niets.
In het dagelijks gebruik lijkt het ding zijn vaste rol te spelen en betekenis te krijgen,maar eigenlijk heeft het ding buiten het gebruik geen enkele betekenis van zichzelf,
het ding speelt geen enkele rol.
Zo weet je ook niet wat je proeft, je weet slechts dat je proeft.
Directe zintuiglijke ervaring zonder taal of teken doet verwondering ontwaken en verbijstering voelen.
Dit is de traditie van de eerste keer, een levende traditie
van het eenmalige.

Dingen heten niet, hoe hard je ook namen noemt.
Ze luisteren alleen als ik hen mijn oren leen
en lijken te leven als ik mij in hun dode lijven inleef,
dan lachen ze zich slap in mijn handen om hun niet bestaan.
Er valt veel te lachen in de dingenwereld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *