In de ‘Hagiografie van de Dorpsgek komt ‘Schurfie’ voor.
Een onbruikbare ronddolende figuur die gewoon in de gemeenschap was opgenomen. Wellicht niet als volwaardig, maar zijn eigenaardigheden en bijkomende defecten werden destijds nog ruimhartig goedgekeurd. Dorpsgekken hoorden erbij en werden gemist als ze in de dagelijkse rondgang ontbraken.  Ze zorgden voor ophef en vertier. Met hun dwaas/wijze gedrag waren ze een spiegel voor het ‘normale’ grijze doorsnee-leven. Als ‘zwart’ afwijkend schaap definieerden ze de kudde. Zijn naam ‘Schurfie’ ontleende hij aan het feit dat hij de overblijfsels, de koude prakjes van de vorige dag opgewarmd kwam opeten. Wie nooit warm eten weggooit weet dat het de volgende dag lekkerder smaakt dan ooit.
Restjesdag is een feestmaaltijd. In restaurants zul je dit genoegen echter nooit aantreffen…restjes verdwijnen daar meedogenloos in de afvalbak.
Mijn vader at graag schurfies, warm op een oude boterham, hij initieerde mij in de gastronomie van de restverwerking, een geheime en rijke traditie.
De dorpsgek krijgt geen erkenning meer in de moderniteit, hij wordt afgekeurd en met medicatie zoet gehouden om buiten beeld te houden. De technologische ‘hoogcultuur’ heeft geen spiegel meer nodig van de ‘onbruikbaren’… Het streven lijkt dodelijke perfectie te zijn.