De open deurwoning


Wie Grosso wilde bezoeken stuitte op een ontastbaar probleem,
een leegte in de vorm van een huis.
De man woonde overal en meestal nergens, hij was permanent onderweg.
“ik voel mij overal thuis, een naaktslak vindt overal onderdak”
Door de Italiaanse wet werd de verteller verplicht een postadres te hebben.
Het Italiaanse ministerie van belastingen houdt haar contacten graag warm en innig.
Pollice heeft na enig aandringen van een deurwaarder een antieke voordeur in gebruik genomen als vaste verblijfplaats. De monumentale deur werd opgehangen in het poortgebouw van Instituto dell’Anima.
Zijn deur staat altijd open, voor de postbode, aan de binnenkant van de deur hangt een grote jute postzak bij wijze van brievenbus.
Grosso krijgt relatief veel post voor een analfabeet.
Als hij na een verhalenreis zijn deur opent zit de zak vol.

De post laat hij zich voorlezen, vroeger door de postbode en nu door zijn biograaf, van wie ik dit verhaal doorgespeeld kreeg.
De enveloppen zijn vaak alleen met zijn naam beschreven, zonder adres, soms onder de stempels van diverse districten.
Toch komen ze in de zak terecht, er is altijd wel iemand die hem kent.
Nadat de belastingsambtenaar een ware jacht op Pollice Grosso had gemaakt waren ze tot een mondelinge overeenkomst gekomen, bekrachtigt met een feestelijk diner op het dorpsplein ergens in Toscane.
De overeenkomst hield in dat de verteller voortaan een vast postadres moest hebben en in natura zijn belastingen moest voldoen, mondeling.
Een boekhouding willen inzien van een ongeletterde zou natuurlijk een absurde eis zijn, dat begreep de dienst.
Op onroerend belastbaar bezit kon men hem ook niet betrappen.
Een jaarlijks goed verhaal voor alle belastinginspecteurs zou dan als genoegdoening dienen, maar dan moest hij wel met een goed verhaal komen.
Grosso had meteen ingestemd:
“mijn hele wereld is mondeling, dus waarom niet”
Later bekroop de twijfel hem, weifelend.

De belangrijkste post bestond uit uitnodigingen om ergens op verhaal te komen, dankbetuigingen van toehoorders, aanmaningen van het ministerie van belastingen.
De mondelinge schuld liep op, een achterstand van jaren.
Pollice wilde best afbetalen met verhalen, maar het kwam er niet van.
Hij wilde eerst een goed verhaal vinden.
Eigenlijk vond hij geen enkel verhaal goed genoeg om zijn schuld af te lossen, alleen het hele verhaal kon goed zijn.
Maar hoe vertel je het hele verhaal, waar begin je?
Daar is geen beginnen aan.
De belastingdienst schold de schuld kwijt.
Tot een ambtenaar lucht kreeg van zijn geheime truffelhandel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *